Σύντομο συναξάριο του Οσίου Αμβροσίου

Γεννήθηκε στὶς 23 Νοεμβρίου τοῦ 1812 στὸ χωριὸ Μεγάλο Λιπόβιτς τῆς περιφέρειας τοῦ Ταμπώφ. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Μιχαὴλ Θεοδώροβιτς Γρένκωφ καὶ ἡ μητέρα του Μάρθα Νικολάγεβνα. Εἶχαν συνολικὰ ὀκτὼ παιδιὰ καὶ ὁ Ὅσιος Ἀμβρόσιος ἦταν ἕκτος στὴν σειρά. Τὸ βαπτιστικὸ ὄνομα τοῦ Ὁσίου ἦταν Ἀλέξανδρος καὶ ἡ εὐσεβὴς οἰκογένειά του τὸν ἀνέθρεψε σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ἂν καὶ ὁ ἴδιος, ἀπὸ μικρός, ἦταν πολὺ ζωηρὸς ἀλλὰ καὶ πολὺ εὐφυής.Σπούδασε Ἱερατικὸ σεμινάριο καὶ στὴν ἀρχὴ ἔγινε δάσκαλος. Κατόπιν ἔγινε μοναχὸς στὴν Ὄπτινα καὶ στὶς 2 Φεβρουαρίου τοῦ 1843 Διάκονος. Στὰ τέλη τοῦ 1845 (9 Δεκεμβρίου) καὶ σὲ ἡλικία 33 χρονῶν, ἔγινε ἱερέας. Σὲ λίγο ὅμως ἡ ὑγεία του χειροτέρεψε, ἀλλὰ ἡ ζωὴ του ὑπῆρξε ὁσιακῆ καὶ ἄκρως εὐεργετικὴ στοὺς συνανθρώπους του. Εἶχε προορατικὸ χάρισμα καὶ ἵδρυσε γυναικεῖο κοινόβιο τὸ 1872. Οἱ δοκιμασίες ποὺ ὑπέστη ἦταν πολλές, ἀλλὰ αὐτὸς στάθηκε βράχος ὑπομονῆς καὶ ἔμπρακτος διδάσκαλος τῶν θεϊκῶν ἀρετῶν. Πέθανε στὶς 10 Ὀκτωβρίου τοῦ 1891 καὶ ἁγιοποιήθηκε τὸ 1990.

Α.Ταπείνωση.

Σχετικά με το θέμα της ταπεινώσεως και του πόνου ο π. Αμβρόσιος δίδασκε.
Ακούστε , Χριστιανοί μου, τι λέει ο ΆΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ.
«Υπάρχουν τρεις τρόποι για να κερδίσουμε την σωτηρία μας.
Ο πρώτος να μην αμαρτάνουμε. Ο δεύτερος να δείχνουμε  ειλικρινά μετάνοια.
Ο τρίτος αν δεν μετανοήσουμε πραγματικά, να υπομείνουμε τις συμφορές που θα μας βρουν». Ο Χριστός  συγχωρεί τα ανομήματά μας αδελφοί. Αλλά και ο πόνος καθαρίζει την ψυχή από τις  κηλίδες της αμαρτίας.
Στον ληστή που μετανόησε υποσχέθηκε ο Κύριος τον Παράδεισο. Ωστόσο ήρθαν κατόπιν οι στρατιώτες και του σύντριψαν τα σκέλη, και σ` αυτήν την κατάσταση κρεμόταν από τον σταυρό τρεις ώρες.
Έτσι υπομένοντας αγόγγυστα τον πόνο πέτυχε την ψυχική του κάθαρση.
Για την κάθαρση του ο άνθρωπος οφείλει να σηκώσει βαρύ σταυρό. Το πόσο βάρος θα έχει ο σταυρός δεν το κανονίζει ο Θεός αλλά εμείς οι ίδιοι. Πρόκειται για δένδρο που φυτρώνει στην δική μας καρδιά.
Ο  ΣΤΑΡΕΤΣ μιλούσε στα πλήθη των Χριστιανών που σαν διψασμένα ελάφια ξεδιψούσαν κοντά του. Πάτερ πως πρέπει να ζούμε; Πως θα πετύχουμε την σωτηρία μας; Κι εκείνος  σαν τον Ιωάννη Βαπτιστή απαντούσε! Να ζούμε χωρίς να απελπιζόμαστε, χωρίς να κατακρίνουμε, χωρίς να πικραίνουμε κανένα και όλους να τους τιμούμε.
Πάτερ έλεγε κάποιος άλλος. Είναι δυνατόν να ζούμε μέσα στο κόσμο και να σωθούμε;
Βεβαίως μπορούμε απαντούσε, εάν δεν ζούμε με το τραλαλά, αλλά με την ησυχία και την ταπείνωση. Άλλες φορές έλεγε. Πρέπει να ζούμε με ευθύτητα χωρίς υποκρισίες και φαρισαϊσμούς.
Να μοιάζει η πορεία της ζωή μας σαν την πορεία της ρόδας. Στην  ρόδα ένα σημείο αγγίζει την γη και το υπόλοιπο μέρος της βρίσκεται ανυψωμένο. Έτσι ας συμβαίνει και στην ζωή μας, και όχι να βυθιζόμαστε ολοσχερώς στα γήινα. Πρέπει να θεωρούμε τον εαυτό μας χειρότερο από τους άλλους.
Χωρίς την ταπείνωση δεν σώζεται ο άνθρωπος, έλεγε. Αν πιστεύουμε ότι από δική μας αξία σωζόμαστε έχουμε απατηθεί. Θα σας αναφέρω ένα διδακτικό περιστατικό.
Μια επιφανής αρχόντισσα, αρκετά ευσεβής αλλά και όχι αρκετά ταπεινή, καθώς κοιμόταν είδε ένα συγκλονιστικό Όνειρο.

Πάνω σε ένδοξο θρόνο ο δίκαιος Κριτής! Και απέναντι του πλήθος λαού, μεταξύ των οποίων και η ίδια. Ο Χριστός ετοιμάζονταν να καλέσει πλησίον του τους εκλεκτούς. Εκείνη που βασίζονταν  στις αρετές της και στις καλοσύνες της περίμενε μεγάλες τιμές, αλλά  έπεσε έξω στην πρόβλεψη της. Κάποια ταπεινή χωριατοπούλα εκρίθη άξια για την πρώτη θέση.
Δεύτερος ήταν ένα φτωχός χωρικός που φορούσε μάλιστα και τσαρούχια. Ακολούθησαν στη σειρά πλήθη απλοϊκών ανθρώπων. Σε κάποια στιγμή ο Κύριος έπαψε να προσκαλεί άλλους.
Εκείνη στην απελπισία της αποφάσισε να τον πλησιάζει και να του υπενθυμίσει τα καλά που είχε κάνει.
Ο Χριστός όμως απέστρεψε εντελώς το πρόσωπο του απ` αυτήν .
Εξουθενωμένη πλέον , έπεσε στο έδαφος , έκλαψε και αναγνώρισε ταπεινά πως πράγματι δεν της αξίζει η ουράνια βασιλεία. Να αγαπητοί μου – εδώ δυνάμωσε την φωνή του ο στάρετς – το ταπεινό φρόνημα! Έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε όλοι.
Μα πάτερ, ρώτησε κάποιος, τόσο πολύ επικίνδυνη είναι η υπερηφάνεια;
Παιδί μου του απάντησε, φρόντισε να περιτύλιξης τον εαυτό σου με την ταπείνωση, και τότε δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε, έστω και αν ο ουρανός πέσει πάνω στην γη.

Β.Γιά την Οργή

Πάτερ ρώτησε κάποιος, όταν ένας δεν είναι καλά στην υγεία του και συμβαίνει να ερεθίζεται και να εκνευρίζεται εύκολα, έχει ενοχή γι` αυτό.
Άκουσε, αδελφέ μου του αποκρίθηκε. Κανένας δεν πρέπει να δικαιολογεί την νευρικότητα του.
Δεν φταίει σε αυτόν η αρρώστια του, αλλά ο εγωισμός του. Η Αγία Γραφή τι μας λέει. «Οργή ανδρός δικαιοσύνη Θεού ου κατεργάζεται» (ΙΑΚ.α 20).
Δηλαδή, η οργή παρασύρει τον άνθρωπο στο κακό και δεν τον αφήνει να πράξει την αρετή και την δικαιοσύνη που απαιτεί ο Θεός.
Ας προσέξουμε και τούτο. Να μην είμαστε ποτέ βιαστικοί και ανυπόμονοι. Μ` αυτόν τον τρόπο θα προφυλασσόμαστε από τον εκνευρισμό και την οργή.

Γ.Περί λογισμών.

Πάτερ ρώτησε κάποιος άλλος. Όταν χωρίς να το θέλω περνούν από το νου μου αισχροί λογισμοί, αμαρτάνω;
Άκουσε παιδί μου. Κάποια ασκήτρια η Αικατερίνη Σενέισκαγια εταλαιπωρείτο πολύ καιρό από ακάθαρτες σκέψεις. Στο τέλος την επισκέφτηκε ο Χριστός και αμέσως τις απεμάκρυνε. «Που ήσουν τόσο καιρό, γλυκύτατε Ιησού μου»;
Τον ρώτησε. «Ήμουν μέσα στην καρδιά σου» της απάντησε. « Στην καρδιά μου; Μα, αφού είναι γεμάτη από ακάθαρτους λογισμούς».
«Ήμουν στην καρδιά σου, γιατι εσύ κανένα από τους λογισμους αυτούς δεν αποδέχθηκες.
Αντιθέτως προσπαθούσες να τους διώξεις. Δεν μπορούσες να απαλλαγείς από αυτούς και υπόφερες. Αγωνιζόσουν όμως εναντίον τους. Έτσι μου παραχωρούσες μέρος στην καρδία σου».
Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα; Όταν δεν συγκατατιθέμεθα στις άσχημες σκέψεις, δεν έχουμε ενοχή.