Ο Άγιος νεομάρτυρας και Ομολογητής Ραφαήλ (Σειστσένκο) της Όπτινα (+6/19 Ιουνίου 1957)

Ο Άγιος νεομάρτυρας και Ομολογητής Ραφαήλ(Σειστσένκο)της Όπτινα ήταν ρώσος ιερομόναχος και ομολογητής. Γεννήθηκε το 1891 στο Κούρσκ. 

Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Ρωδίων.'Οταν επέστρεψε από το μέτωπο το 1918,αποχαιρέτησε τους γονείς και πήγε στο μοναστήρι της Όπτινα. Υπέφερε για είκοσι χρόνια στις κομμουνιστικές φυλακές.

Ήταν πνευματικό τέκνο των τελευταίων στάρετς της Όπτινα, κυρίως του Αγίου Νεκταρίου της Όπτινα.

Τα λείψανά του βρίσκονται στον ναό της Μεταμορφώσεως του Κυρίου στην Όπτινα.Εκοιμήθη στις 6 Ιουνίου 1957. Η αγιοκατάταξή του από την Ρωσική Ορθόδοξη εκκλησία έγινε το 2006.

O π. Ραφαήλ, εκτός από την προσωπική πνευματική στήριξη και καθοδήγηση, αφοσιώθηκε και σέ άλλη διακονία. Πολλοί πιστοί άρχισαν να τού ζητούν πνευματική καθοδήγηση με αλληλογραφία. Οι απαντήσεις του δίνουν μια ένδειξη τού βάθους της πνευματικής σοφίας του. την οποία απόκτησε με την ακλόνητη πίστη και τούς αγώνες του. 

Παραθέτουμε στη συνέχεια ένα μικρό δείγμα των επιστολών του:

Από επιστολή του στην Τατιάνα Φιοντόροβνα Μπορτνιάνσκαγια (12 Απριλίου 1946).

Αγαπητή μου Τατιάνα Θεοδώροβνα, ειρήνη σέ σένα και σωτηρία από τον Κύριο!

Εκείνον πού ό Κύριος θέλει να φέρει κοντά Του. να τον γνωρίσει, παραχωρεί να τον βρουν ατέλειωτες δοκιμασίες, κυρίως μάλιστα όταν βλέπει πώς στην ψυχή αύτη υπάρχει ή μικρή ζύμη των χριστιανικών αρετών. Όταν ή ψυχή όμως έχει πολλές αδυναμίες και είναι προσκολημμένη στα γήινα, μολύνεται από την «αγάπη αυτού του κόσμου». 

Ό Θεός από ψηλά βλέπει τί ανάγκη έχει ό καθένας μας. Το γεγονός ότι είμαστε όλοι περαστικοί διαβάτες στη γη είναι μια μεγάλη αλήθεια. Όλη ή διάρκεια της ύπαρξης μας στη γη δεν είναι παρά μια στιγμή, πιο ασήμαντη απ’ ότι είναι μια δροσοσταλίδα σέ σύγκριση με τα νερά τού ωκεανού. Έτσι κι ή ζωή μας σέ σύγκριση με την αιωνιότητα είναι εντελώς ασήμαντη. Το γεγονός ότι δίνουμε τόσο λίγη σημασία στην αιωνιότητα, το ότι την ξεχνάμε.

Είναι σίγουρα σημάδι της πτώσης μας όχι μόνο της σωματικής, μα και του νου και της καρδιάς μας. Ή γνώση του Θεού κι ή αυτογνωσία είναι αληθινή σοφία, είναι ό αληθινός θησαυρός, ή πραγματική ευτυχία τού άνθρωπου στη γη.

Από επιστολή του στην Βαλεντίνα Φιοντόροβνα Μπορτνίνσκαγια (άχρονολόγητη).

Αγαπητή μου κόρη Βάλια, Χριστός Ανέστη!

Προς το παρόν ζω και είμαι καλά – τα υπόλοιπα τ’ αφήνω στο θέλημα τού Θεού. ‘Άς είναι δοξασμένος για ότι κι αν γίνει. Αυτός είναι Θεός, είναι Δημιουργός, γνωρίζει τί μας χρειάζεται και τί ωφελεί τον καθένα μας. Με το θέλημά Του. ακόμα και στην κόλαση θα είναι καλά – γιατί τότε η κόλαση θα πάψει να είναι κόλαση.

Για τον άνθρωπο όμως πού έχει στερηθεί τη χάρη του Θεού. πού έχει εξοβελίσει το Θεό από την ψυχή του με την αμαρτία και την αγνωμοσύνη του. ακόμα κι ό παράδεισος θα είναι κόλαση γι’ αυτόν, γιατί θα κουβαλήσει την κολασμένη ψυχή του στον παράδεισο.

Ή βασιλεία του Θεού ξεκινάει από δω, από τη γη. όπως κι ή κόλαση. Αυτό γίνεται μέσα μας. στην καρδιά και την ψυχή του άνθρωπου, με τον τρόπο πού ζει. Πέρα από το κατώφλι της αιωνιότητας το μόνο πού κατορθώνουν ή ψυχή κι ή καρδιά, είναι ν’ αναπτύσσονται αέναα στην ομοίωση προς τούς αγγέλους ή προς τούς διαβόλους. Επιθυμώ να σ’ αξιώσει ό Κύριος να δεχτείς το έλεος Του και το εύχομαι αυτό για όλες εσάς στο ιερό θυσιαστήριο του Θεού.

Από επιστολή του στην Άννα Σάτοβα (αχρονολόγητη).

Παιδί μου Άνιούτα!

Φρόντισε την ψυχή σου, φρόντισε το σώμα σου, πρόσεχε το νου σου. Εύχομαι στην καρδιά σου να εντυπωθούν ό φόβος του Θεού εναντίον κάθε αμαρτίας και ανομίας. Διατήρησε την αγία πίστη, κράτησε άσβεστη στην ψυχή σου την ιερή φλόγα, όπως κρατάς αναμμένη τη λαμπάδα τη Μεγάλη Πέμπτη, όταν γυρίζεις στο σπίτι το βράδυ μετά την ακολουθία και την ανάγνωση τού ευαγγελίου των Παθών του Χριστού.

Να θυμάσαι πώς αν παραπατήσεις έστω και λίγο από απροσεξία ή αμέλεια, ή ιερή φλόγα θα σβήσει. Πρόσεχε παντού και πάντα. Γευόμαστε το κατά δύναμη την πνευματική ηδονή κι ευφροσύνη της κοινωνίας με τον Κύριο. Να φοβάσαι, μήπως τον στερηθείς! Χωρίς τον Κύριο στην ψυχή δέ μένει τίποτ' άλλο ζωντανό παρά ένα σαρκικό σώμα με πάθη ζωώδη, ένστικτα και ανάγκες ζωώδεις.

Εύχομαι να σέ προστατεύει ό Κύριος από το φοβερό πνευματικό πάθος τού να ελπίζεις στον εαυτό σου.

Πρέπει ν' αποκτήσεις ταπείνωση και να κραυγάζεις συχνά με μετάνοια αυτό πού έκανε κι ό απόστολος Πέτρος όταν βυθιζόταν στο νερό: «Κύριε, σώσόν με» (Ματθ. ιδ' 30). Διαφορετικά, αν ελπίζεις στον εαυτό σου, ίσως πεις αυτό πού είπε ό ίδιος με κομπασμό στο Μυστικό Δείπνο: «ει πάντες σκανδαλισθήσονται εν σοί, εγώ δέ ουδέποτε σκανδαλισθήσομαι... καν δέη με συν σοι άποθανείν, ού μή σε άπαρνήσομαι...» (Ματθ. κστ 33, 35).

Από το βιβλίο: ''Ιερομάρτυρας Ραφαήλ της Όπτινα''

Εκδόσεις Πέτρος Μπότσης

Πηγή

Αναρτήθηκε από paraklisi στις 19.6.17