Ρουμάνοι Γέροντες ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Πατήρ Δημήριος Στανιλοάε (1903 – 1993)

Δεν είμαι υπέρ του Οικουμενισμού. Ο Ιουστίνος Πόποβιτς, ένας Σέρβος, είχε δίκιο ονομάζοντάς τον παναίρεση της εποχής μας. Θεωρώ τον οικουμενισμό προϊόν της Μασονίας. Σχετικοποιεί την Αλήθεια και την αληθινή Πίστη. Γιατί να μείνω μαζί με εκείνους που έκαναν τις γυναίκες ιέρειες, με εκείνους που δεν νυμφεύονται (αγαμία κλήρου), με τους ομοφυλόφιλους στην Αμερική και την Αγγλία;
Γέρων Γεώργιος Κάλτσιου (1925 – 2006)

Η Οικουμενική Κίνησις ξεκίνησε από δυνάμεις που αποσκοπούν στην ισοπέδωση των θρησκειών και των εθνών. Είναι μία προσπάθεια που προωθεί η Μασονία εδώ και καιρό. Είμαι εναντίον του Οικουμενισμού και τον θεωρώ την μεγαλύτερη αίρεση του αιώνα μας. Δεν είμαι σίγουρος εάν το γνωρίζετε, η Εκκλησία της Σερβίας έκανε αίτημα αποχώρησης από την Οικουμενική Κίνηση (ΠΣΕ) και έως τώρα οι εξής Εκκλησίες έχουν ήδη αποχωρήσει: η Εκκλησία της Σερβίας, η Εκκλησία της Γεωργίας και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.* Πιστεύω ότι καλά θα κάνουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τον Οικουμενισμό που προσπαθεί να ισοπεδώσει τις θρησκείες στο χαμηλότερο πνευματικό επίπεδο και ειδικά να καταστρέψει την Ορθοδοξία.
(πάλι στο ίδιο βίντεο αργότερα)
Ερώτηση: Τι πιστεύετε για τον Οικουμενισμό και τα μέχρι τώρα αποτελέσματα;
π. Γεώργιος Κάλτσιου:  Ο Οικουμενισμός, όπως λένε και οι Έλληνες, είναι η μεγαλύτερη αίρεση του αιώνα μας. Και είναι. Διότι έρχεται με κάποιες φουσκωμένες ιδέες: να αγαπάμε ο ένας τον άλλον· γιατί να φιλονικούμε;· να έχουμε συμπροσευχές, η συμπροσευχή φτάνει στο αυτί του Θεού, και λοιπά. Πράγματα τα οποία είναι ειδωλολατρικές πλάνες. Διαβολικές πλάνες. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα παραμείνουν σταθεροί στην Πίστη τους και ολοένα και περισσότερο βλέπω να διεξάγεται συζήτηση κατά του Οικουμενισμού. Αυτή η ιερή αντίσταση φτάνει όλο και περισσότερο στα ώτα των πιστών.
Γέρων Αρσένιος Παπατσιόκ (1914 – 2011)

Ερώτηση: Για τον οικουμενισμό;
π. Αρσένιος Παπατσιόκ: Φυσικά είμαι εναντίον. Γι’ αυτό μιλούσα, είμαι εναντίον μέχρι θανάτου. ..
Ερώτηση: Για τις αιρέσεις και την Ρωμαιοκαθολική «εκκλησία»;
π. Αρσένιος Παπατσιόκ: Είναι αναθεματισμένοι, έτσι είναι τα πράγματα. Δεν μπορούμε να τους εγγυηθούμε την σωτήρια, δεν μπορούμε. Οι Άγιοι Πατέρες, ολόκληρες Οικουμενικές Σύνοδοι θεωρούν τις διδασκαλίες τους αιρετικές. Πολύ απλά δεν μπορούμε να θεωρήσουμε μία αναθεματισμένη αίρεση σωτήρια.
Γέρων Adrian Făgețean (1912 – 2011)

Ερώτηση: Είναι ο Οικουμενισμός αίρεση;
π. Adrian Făgețean: Ναι, είναι. Το έχει πει και ο π. Στανιλαοάε, είναι η αίρεση του 20ου αιώνα.
Ερώτηση: Και ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.
π. Adrian Făgețean: Ναι.
Γέρων Κλεόπας Ηλιέ (1912 – 1998)

Εμείς (οι Ορθόδοξοι) είμαστε λίγοι αλλά είμαστε η πλήρης Εκκλησία. Δεν έχουμε καμμία έλλειψη. Δεν υπάρχει τίποτα για να δανειστούμε από τους Προτεστάντες ή τους Ρωμαιοκαθολικούς. Τίποτα, απολύτως τίποτα. Πιστεύουμε και νοούμε την Εκκλησία μας ως πλήρης. Έχει όλα τα δόγματα σωστά, όλη την Αποστολική Παράδοση των Αγίων Πατέρων. Και έχει όλους τους Κανόνες και όλη την Λειτουργική, Κανονική, Δογματική και Ιστορική Παράδοση. Όλα όσα χρειαζόμαστε τα έχουμε στην Εκκλησία μας. Είναι η Εκκλησία που ακολούθησε πιστά έως τώρα το Ευαγγέλιο και την Αποστολική Παράδοση. Και εκείνοι (οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες) το γνωρίζουν αυτό και γι’ αυτόν τον λόγο θέλουν να μας προσεγγίσουν.
Γέρων Ιουστίνος Παρβού (1919- 2013)

Οι Άγιοι, οι Άγιοι Πατέρες του 11ου έως 13ου αιώνα δεν κατάφεραν αυτήν την ένωση. Εντούτοις αυτό το πράγμα θα πραγματοποιηθεί με τούτους τους ποιμένες της εποχής μας. Ποιμένες που δεν έχουν καθόλου Χριστιανικό και θρησκευτικό βάθος μέσα τους. Ποιμένες που έχουν μόνο πολιτική ζωή. Είναι ένας Οικουμενισμός που γεννήθηκε όχι από τις θέσεις της Εκκλησίας, αλλά από τις προσωπικές απόψεις τέτοιων ανθρώπων. Αναφορικά με αυτό ο π. Στανιλοάε είπε: «Ο Οικουμενισμός είναι η πιο φοβερή αίρεση του 20ου αιώνα.»
Γέρων Αρσένιος Μπόκα (1910 – 1989)

Ο Οικουμενισμός; Είναι η αίρεση όλων των αιρέσεων. Η πτώση της Εκκλησίας μέσω των ίδιων των υπηρετών Της, των οργάνων της Δύσεως. Μόνο τα σάπια υπολείμματα πέφτουν από την Ορθόδοξη Εκκλησία, είτε αυτοί είναι επίσκοποι, είτε ιερείς, είτε μοναχοί, είτε λαϊκοί. Ας επιστρέψουμε στην Ιερά Παράδοση, στα Δόγματα και στους Κανόνες των Αγίων Πατέρων, των 7 Οικουμενικών Συνόδων. Αλλιώς [θα οδηγηθούμε] στην κόλαση – μαζί με τους επισκόπους μας. Θεός φυλάξοι.
***************
* Η δήλωση αυτή του π. Γεωργίου Κάλτσιου πρέπει να έγινε κάπου εκεί το 1997, όταν η Εκκλησία της Σερβίας όντως αποφάσισε να αποχωρήσει από το Π.Σ.Ε. Δεν οριστικοποιήθηκε / μονιμοποιήθηκε όμως η απόφαση αυτή μετά την Συνάντηση της Θεσσαλονίκης το 1998, η οποία Συνάντηση απ’ ότι φαίνεται καθησύχασε (και επανέφερε πίσω στο μαντρί του Π.Σ.Ε.) την Εκκλησία της Σερβίας. Η Εκκλησία της Βουλγαρίας αποχώρησε έναν χρόνο αργότερα το 1998, γι’ αυτό προφανώς και δεν αναφέρεται. Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων είχε αποχωρήσει από το Π.Σ.Ε. το 1992 (επί Διοδώρου Α’) αλλά επέστρεψε το 2004 (επί Ειρηναίου Α’).
Μετάφραση Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.

Ιερομόναχος Γέροντας Αρσένιος Μπόκα († 28 Νοεμβρίου 1989)

Ἱεροδιάκονος Δομέτιος
Χριστός Φυλακισμένος
Στην Ρουμανία, κατά τά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1950, ἡ κόκκινη κατάρα τοῦ ἀθέου κομμουνισμοῦ κυνηγοῦσε μέ ἀγριότητα τά πιό ἐκλεκτά μέλη τῆς κοινωνίας –λόγιους, κληρικούς, φοιτητές– μέ τό πρόσχημα ὅτι ἐναντιώνονται στό καθεστώς.
Ἡ μεγαλύτερη πνευματική μορφή τῆς Ρουμανικῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ἱερομόναχος Ἀρσένιος Μπόκα, πέρασε πολλές φορές ἀπό ἀνακρίσεις καί φυλακίσεις καί στό τέλος, ἐπειδή οἱ κομμουνιστές τόν φοβόντουσαν –οἱ χιλιάδες πιστοί τόν θεωροῦσαν ἅγιο καί οἱ ἄπιστοι τρόμαζαν μπροστά στά θαύματα πού ἔκανε– διώχτηκε ἀπό τό μοναστήρι καί ἔμεινε ἀργός ἀπό τήν ἱεροσύνη γιά ὅλη του τήν ζωή.
Τοῦ ἔκλεισαν τό στόμα, ἀλλά ὁ πατήρ Ἀρσένιος συνέχισε τό κήρυγμά του μέ τό ἄλλο χάρισμα πού εἶχε, τήν ἁγιογραφία.

Στόν καθεδρικό ναό τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου τοῦ Νέου τοῦ Βουκουρεστίου, ἡ τοιχογραφία στήν μεγάλη ἁψίδα πάνω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα (ἡ Πλατυτέρα) εἶναι ζωγραφισμένη ἀπό τόν πατέρα Ἀρσένιο.
Δούλευε ἐκεῖ σάν βοηθός τοῦ ἁγιογράφου τοῦ ναοῦ, μαζί μέ ἄλλους.
Ἡ μυστική ἀστυνομία τόν παρακολουθοῦσε ἄγρυπνα γιά νά βρεῖ ἀφορμές νά τόν φυλακίσουν πάλι.
Ὁ ἱεροκήρυκας τῆς Ἀληθείας ὅμως δέν φοβήθηκε καί ὅπως ὁ Χριστός ἐνεργοῦσε θαύματα, ἀλλά οἱ ὀφθαλμοί ἐκείνων ἦταν κρατημένοι νά μήν καταλαβαίνουν αὐτά πού ἔβλεπαν· ἔτσι καί αὐτός ζωγράφισε, ἀλλά κανείς δέν κατάλαβε τό μήνυμα πού πέρασε, κανείς δέν εἶδε τό μοναδικό αὐτῆς τῆς τοιχογραφίας.
Ἡ Παναγία μέ τόν Χριστό παιδί. «Ἐλᾶτε σέ Μένα… καί Ἐγώ θά σᾶς ἀναπαύσω» εἶναι σάν νά λέει ὁ Χριστός ἀπό τήν εἰκόνα, μέ τά χέρια ἁπλωμένα.
«Μαζί σας θά εἶμαι ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς σας» καί φοράει τήν ἐνδυμασία τῶν φυλακισμένων.
Ὁ π. Ἀρσένιος ζωγράφισε τόν Χριστό σάν φυλακισμένο! Ἀκόμα καί τό κούρεμα τῶν μαλλιῶν εἶναι ὅμοιο μέ ἐκεῖνο τῶν φυλακισμένων.

Ἤξερε ὅτι εἶναι ἐκεῖ μαζί τους, ἀφοῦ καί ὁ ἴδιος πέρασε ἀπό τίς φυλακές. Ὁ Χριστός ἦταν μαζί μέ τούς ταλαιπωρημένους καί ἄδικα φυλακισμένους.
Οἱ κομμουνιστές στέρησαν στούς πιστούς τήν ἐξωτερική ἐλευθερία, ἀλλά ἡ ψυχή ἦταν ἐλεύθερη νά δέχεται τόν Χριστό καί πίσω ἀπό τά κάγκελα.
Ὁ Κύριος πέρασε ἀπό τά κάγκελα μέσα στίς φυλακές καί στό χιτῶνα του ἔμειναν τά σημάδια των φυλακισμένων…
Λίγα λόγια γιά τόν π. Ἀρσένιο Μπόκα 
Στήν περίοδο τοῦ διωγμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ π. Ἀρσένιος συνελήφθη καί κλείστηκε στίς φυλακές, ὅπου καί βασανίσθηκε πολύ. Κατόπιν τόν μετέφεραν μαζί μέ πολλούς ἄλλους καί δούλεψε σέ διάφορα οἰκοδομικά ἤ γεωργικά προγράμματα τῆς χώρας.
Τρία χρόνια πρίν ἀπό τήν ὁσία κοίμησή του ὁ π.Ἀρσένιος εἶπε, ὅτι ἀπομένουν ἀκόμη τρία Πασχάλια.

Προφήτευσε τήν πτώση τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος καί τήν ἐξέγερση τοῦ ρουμανικοῦ λαοῦ ἐναντίον τῶν ἄθεων καί ἕνα μήνα πρίν τά γεγονότα ἐκοιμήθη, στίς 28 Νοεμβρίου τοῦ 1989 σέ ἡλικία 79 ἐτῶν.
Μέ τίς ἅγιες προσευχές τοῦ ἐκλεκτοῦ Σου δούλου π. Ἀρσενίου, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον καί ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς. Ἀμήν.
Ἱερά Μονή Σίμπαντα ντέ Σιούς
Γέροντος Ἀρσενίου Μπόκα, Ρουμάνου Πνευματικοῦ: Βίος, Λόγοι, Νουθεσίες. (Ἔκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», 2004). 
πηγή: https://oikohouse.wordpress.com/

Η προφητεία του Ρουμάνου Γέροντος π. Αρσενίου Μπόκα και ο Ν. Τσαουσέσκου.

Ο Όσιος πατέρας μας Αρσένιος Μπόκα, είναι ένας από τους πιο γνωστούς πνευματικούς πατέρες της Ρουμανίας  των τελευταίων 50 χρόνων. Μάρτυρες αυτού, οι χιλιάδες άνθρωποι που επισκέπτονται καθημερινά τον τάφο του στην Μονή Πρίσλοπ,25 χρόνια μετά την κοίμησή του. Ο άγιος βίος του τον έκανε ανεπιθύμητο για το κομμουνιστικό καθεστώς το οποίο τον έδιωξε από το μοναστήρι. Παρότι ήταν υπό συνεχή παρακολούθηση και έτσι όμως τον π. Αρσένιο τον αναζητούσαν χιλιάδες άνθρωποι.
Ο άγιος Αρσένιος Μπόκα υπήρξε επίσης ο πιο χαρισματικός oρθόδοξος αγιογράφος στη σύγχρονη εποχή. (1910- 1989)ήταν ορθόδοξος μοναχός ρουμάνος θεολόγος και αγιογράφος. Το 1939 έζησε για 3 μήνες στη ρουμάνικη σκήτη του Τιμίου Προδρόμου στο Άγιον όρος. Χειροτονήθηκε μοναχός το 1940. Ηγούμενος της μονής Brâncoveanu το 1942. Αρκετές φορές υπέφερε από το καθεστώς. Δεν έχει επίσημα αγιοκαταχθεί αλλά σε όλη τη Ρουμανία και όχι μόνο διάχυτη είναι η βεβαιότητα ότι πρόκειται για μεγάλο σύγχρονο άγιο. Η ζωγραφική του έχει έντονο εσχατολογικό χαρακτήρα.
  Κάποια στιγμή, από περιέργεια, και ο δικτάτορας της Ρουμανίας Νικολάε Τσαουσέσκου ενδιαφέρθηκε για μια συνάντηση με τον μεγάλο πνευματικό,σύμφωνα με την εφημερίδα Jurnalul Naţional. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 τον πήγαν στον Τσαουσέσκου,ο οποίος τον ρώτησε:
«Εϊ παπά,άκουσα ότι προλέγεις το μέλλον των ανθρώπων. Για μένα τι ξέρεις;»διηγείται η ανηψιά του π. Αρσενίου,Ζωή Ντειάν.
 Η απάντηση όμως χάλασε την διάθεση του κομμουνιστή ηγέτη:«Θα σας σκοτώσουν και τους δύο σε μια μεγάλη γιορτή(σ. σ. εκτελέστηκαν στις 25 Δεκεμβρίου 1989)
Αυτοί βέβαια δεν τον πίστεψαν και ζήτησαν από την φρουρά να τον πάρουν από μπροστά του και να μην τον ξαναδεί ποτέ,είπε η Ζωή Ντειάν.
Ταυτόχρονα ο π. Αρσένιος έστειλε ένα μήνυμα στον Ρουμανικό λαό μέσω της ανηψιάς του:«Μετά τον Τσαουσέσκου,όχι όμως αμέσως,ο λαός θα υποφέρει πολύ» και συμβούλευσε τους Ρουμάνους »να μην σκύβουν το κεφάλι»αλλά»να έχουν αξιοπρέπεια και προσωπικότητα». Ο γέροντας Αρσένιος Μπόκα εκοιμήθη στις 28 Νοεμβρίου 1989.
Η/Υ Ρουμανική πηγη:
http://jurnalul.ro/stiri/observator/profetie-cutremuratoare-sfantul-care-i-a-spus-lui-ceausescu-in-fata-cum-si-cand-va-muri-679067.html
Απόδοση στα ελληνικά π. Γεώργιος Κονισπολιάτης-

Οι Αλλοιώσεις Στην Πνευματική Ζωή Η ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΑΠΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΠΑΛΑΜΑ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

Διδαχές από τόν Αθωνα

Οι Αλλοιώσεις Στην Πνευματική Ζωή

Αν και ευρισκόμεθα στην εποχή του Χειμώνος, χθες είχαμε μια καλή ημέρα, ηλιόλουστη. Επήραμε θάρρος ότι ο καιρός έγινε ομαλός, και βλέπομε σήμερα ότι άλλαξε πάλι και ήλθε ταραχή. Και τώρα δεν ημπορούμε να κινηθούμε προς τα έξω για να κάνωμε την εργασία μας. Είμεθα υποχρεωμένοι να αμυνθούμε, έως ότου παρέλθη αυτή η κατάστασι, πού όλοι γνωρίζομε ότι είναι προσωρινή. Αυτή η εικόνα των αλλοιώσεων του καιρού συμβαίνει και στην πνευματική μας ζωή. Οι τροπές και αλλοιώσεις, είναι μεταπτωτικό φαινόμενο. Μετά την πτώσι ο άνθρωπος, δυστυχώς έχασε την προσωπικότητα του και είναι υποκείμενος στις εναλλαγές. Προ της πτώσεως είχε σύνοικο την Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Εζούσε κατά φύσι ευρίσκετο εκτός, αναγκών και «Κύριος πάντων ων» εδέσποζε του χρόνου, του τόπου, του τρόπου, των μέσων και δεν υπέκειτο σε καμμία μορφή αλλοιώσεως, διότι είχε ολοκληρωμένη προσωπικότητα, θέλοντας να γίνη Θεός, δια του διαβόλου, όπως αναφέρει ο αείμνηστος π. ΟΥΤΙΝΟΣ Πόποβιτς, όχι μόνο δεν έγινε Θεός, αλλά έγινε ένας ιδιότυπος διάβολος. Και τώρα υπήχθη πλέον στις αλλοιώσεις· του έγιναν αναφαίρετο πράγμα και ο άνθρωπος δεν εξουσιάζει τίποτε στην προσωπικότητα του.



Και περιμένει να ιδή τι είναι αυτό πού θα εύρη. Μόνο η δύναμι της λογικής του έμεινε και με αυτή επινοεί τρόπους, ώστε να απαλλάσσεται από τους κινδύνους, πού προκύπτουν από τις αλλοιώσεις. Αυτή είναι μια μεγάλη φιλοσοφία πού θα βοηθήση ιδίως εμάς τους μοναχούς να επιτύχωμε, αφού η ζωή μας είναι η ακριβής μελέτη της συνειδήσεως. Δεν ελέγχαμε μόνο τα αποτελέσματα της πράξεως για να απέχω με από αυτή. Ελέγχαμε ακόμα και αυτές τις αφορμές πού προκαλούν.
Στην περίοδο της Χάριτος, ο Ιησούς μας εδίδαξε να βγάζω με την ρίζα του κακού. Στην περίοδο του Μωσαϊκού Νόμου, ετιμωρείτο το αποτέλεσμα, ο καρπός, η πράξι. Εμείς ζούμε στην περίοδο της Χάριτος. Δεν περιμένομε την ώρα πού γίνονται τα κακά να τα σταματήσωμε ή προσέχομε να μην τα εφαρμόσωμε. Εμείς οι μοναχοί προσέχαμε από την σύλληψι της σκέψεως, την «προσβολή» κατά την γλώσσα των Πατέρων, ούτως ώστε να ξεριζώσωμε τα ίδια τα φυτά, πού γεννούν τους κακούς καρπούς, πού είναι η κατ' ενέργεια αμαρτία. Για να το επιτύχωμε αυτό πρέπει να έχομε πολλή λεπτομέρεια στον χειρισμό των αλλοιώσεων. Οι αλλοιώσεις, όπως αναφέραμε, είναι όπως οι καιρικές συνθήκες. Δεν είναι μόνιμες, αλλά παροδικές. Δεν πρέπει να φοβίζουν κανένα, ώστε να μεταβάλλουν τον ρουν της ζωής του. Έχομε παράδειγμα τους ναυτικούς. Δεν αρνούνται την ναυτική τους ιδιότητα επειδή η θάλασσα γίνεται σαν κόλασι, όταν έχη τρικυμία. Τι κάνουν; Δένουν λίγο στο λιμάνι το καράβι τους και περιμένουν. Και μετά συνεχίζουν την πορεία τους και δεν τους απασχολεί το θέμα της τρικυμίας. Έτσι και εμείς δεν τρομάζαμε, όταν ξέρωμε την δεξιοτεχνία του χειρισμού των αλλοιώσεων. Μέσω των αλλοιώσεων προσπαθεί ο σατανάς να μας προκαλέση φοβία, να μας φράξη τον δρόμο. Γνωρίζοντας όμως την λεπτομέρεια εκ των προτέρων, ότι οι αλλοιώσεις είναι παρείσακτα και παροδικά στοιχεία, τότε δεν τις

ΠΑΤΕΡΙΚΟ ΛΑΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ

ΌΣΙΟΣ ΈΡΑΣΜΟΣ

Η ΚΑΛΗ διαχείρηση του πλούτου είναι θεία επιταγή. Γιατί ο πλούτος «δόξα Θεού εστίν». Δεν κάνουν όμως όλοι οι άνθρωποι θεάρεστη χρήση των δώρων του   Θεού.   Πολλοί  καταστράφηκαν  εξαιτίας του πλούτου: «Εδόθησαν εις πτώμα χάριν χρυσίου». Με δυο κυρίως τρόπους μπορεί να επενδυθή το χρήμα για την ωφέλεια της ψυχής μας: ή με την ελεημοσύνη ή με την ανέγερση και τον ευπρεπισμό ιερών ναών και καθιδρυμάτων.

Ο όσιος Έρασμος διάλεξε το δεύτερο τρόπο. Ενώ ήταν πλούσιος και ένδοξος στον κόσμο, όταν άκουσε τον άγιο Χρυσόστομο να προσεύχεται στη θεία Λειτουργία του για «τους αγαπώντας την ευπρέπειαν του οίκου» του Κυρίου, διέθεσε ολόκληρη την περιουσία του για το στολισμό και την ευπρέπιση του ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου των Σπηλαίων. Έπειτα έγινε κι ο ίδιος μοναχός εκεί, κι άρχισε να στολίζη τον εαυτό του με τις αρετές, σαν ναό του Αγίου Πνεύματος και ζωντανή εικόνα του Θεού.Ο ψυχοκτόνος διάβολος όμως έστησε μιαν ολέθρια παγίδα στο δούλο του Θεού. Όταν πια όλο το χρυσάφι του είχε χρησιμοποιηθή για την εκκλησία της Παναγίας, ο μακάριος Έρασμος σκέφτηκε ότι μάταια το ξόδεψε γι' αυτό το σκοπό. «Αλλοίμονο μου!», συλλογιζόταν. «Κανένα μισθό δεν θα λάβω. Χαμένα πήγαν τα χρήματα μου. Έπρεπε να τα μοιράσω στους φτωχούς».

ΌΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ  Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

ΔΕΝ ΚΑΥΧΙΕΤΑΙ μόνο η Νεοκαισάρεια για τον ένδοξο Ιεράρχη της Γρηγόριο το θαυματουργό, αλλά και η αγία Λαύρα των Σπηλαίων για τον ομώνυμό του, θαυματουργό όσιο. Ο μακάριος Γρηγόριος ήρθε στον όσιο Θεοδόσιο όταν εκείνος έχτιζε το μοναστήρι των Σπηλαίων. Αφού έλαβε το μοναχικό σχήμα, διδάχτηκε από τον όσιο την ακτημοσύνη, την εγκράτεια των παθών, την υπακοή και τις άλλες αρετές. Ο φιλόθεος Γρηγόριος όμως έδειξε ιδιαίτερη κλίση και αγάπη στην καλλιέργεια της προσευχής.Έτσι, με την ακρίβεια της μοναχικής του βιοτής, τους κόπους και τα πνευματικά παλαίσματα, από πολύ νωρίς στολίστηκε με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και αξιώθηκε να επιτελή ποικίλα θαύματα στο όνομα του Χριστού, χάρη στα οποία αποκλήθηκε θαυματουργός. Ιδιαίτερο χάρισμα του έδωσε ο Θεός εναντίον των πονηρών πνευμάτων, που τα επιτιμούσε και τ' απομάκρυνε από τους ανθρώπους με προσευχές κι εξορκισμούς. Συχνά του έφερναν δαιμονισμένους για να τους θεραπεύσει. Γνωρίζοντας οι δαίμονες τη δύναμη του Χριστόφορου οσίου, φώναζαν από μακριά:— Αλίμονο μας, Γρηγόριε! Θα μας διώξεις με την προσευχή σου!

ΌΣΙΟΣ ΗΣΑΪΑΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΟΣΤΩΦ

Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ησαΐας, γεννήθηκε στη γη του Κιέβου από ευγενείς και φιλόχριστους γονείς, που του έδωσαν χριστιανική αγωγή.

Από τα νεανικά του χρόνια αγάπησε το Χριστό, περιφρόνησε όλες τις κοσμικές απολαύσεις και ήρθε στη μονή των Σπηλαίων για να γίνει μοναχός. Ηγούμενος ήταν τότε ο όσιος Θεοδόσιος, που διείδε με τη χαρισματική του διάνοια τη μελλοντική εξέλιξη του νέου και τον έντυσε με το μοναχικό ένδυμα.

Από τότε ο Ησαΐας δόθηκε «ψυχή τε και σώματι» στο Νυμφίο Χριστό και άρχισε μιαν αυστηρή ασκητική ζωή.

ΌΣΙΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ, Ο ΠΡΟΟΡΑΤΙΚΟΣ.

ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ το μεγάλο προφήτη του Ισραήλ Ιερεμία, που έλαμψε στη γη της Παλαιστίνης στα χρόνια του Νόμου, ο Θεός ανέδειξε έναν αντάξιο χαρισματούχο συνώνυμό του, στη γη της Ρωσίας, στα χρόνια της χάριτος.

Είναι ο όσιος Ιερεμίας ο προορατικός. Ο όσιος Ιερεμίας ήρθε στη μονή των Σπηλαίων σε βαθιά γεράματα και αξιώθηκε να λάβει το άγιο μοναχικό σχήμα από τους οσίους Αντώνιο και Θεοδόσιο.

Για τη ζωή του, δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα.Ξέρουμε μόνο ότι, παρά τα χρόνια του, με τόσο ζήλο και αυταπάρνηση μιμήθηκε την ισάγγελη ζωή των δύο αγίων χειραγωγών του, ώστε ο δωρεοδότης Κύριος, τον δόξασε σε πολύ λίγο χρόνο, με το μέγα χάρισμα της γνώσεως των μελλοντικών γεγονότων και των μυστικών διαλογισμών των ανθρώπων.

ΌΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΟΛΥΑΘΛΟΣ.

Ο ΟΣΙΟΣ Ιωάννης ο πολύαθλος, υπέμεινε πολλές θλίψεις για την αγνεία και την παρθενία, σαν επίγειος νυμφίος του ουράνιου Νυμφίου. Ο όσιος Ιωάννης τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε έγκλειστος στο σπήλαιο του οσίου Αντωνίου. Εκεί τον επισκεπτόταν συχνά κάποιος από τους αδελφούς, που ο διάβολος τον πολεμούσε άγρια με ακάθαρτους λογισμούς.

 Πάτερ, σώσε με! έλεγε απελπισμένος στον όσιο. Προσευχή σου στον Κύριο να χαλαρώσει λίγο το σαρκικό πόλεμο, γιατί δεν αντέχω άλλο. Αδελφέ μου, του απαντούσε ο μακάριος Ιωάννης με λόγια ψαλμικά, «υπόμεινον τον Κύριον ανδρίζου, και κραταιούσθω , η καρδία σου και υπόμεινον τον Κύριον και φύλαξον την οδόν αυτού και αυτός ρύσεταί σε εκ χειρός εχθρού και συντρίψει τους οδόντας αυτού».Πάτερ, πίστεψε με! Αν δεν με βοηθήσεις, παίρνω τα μάτια μου και φεύγω. Δεν ησυχάζω πουθενά.

ΌΣΙΟΣ ΙΣΑΑΚΙΟΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δυνατό  ν' αποφύγει ο άνθρωπος τους πειρασμούς. Εάν ο πονηρός τόλμησε να πειράξει στην έρημο τον ίδιο τον Κύριο, πολύ περισσότερο τους δούλους Του. Αυτό όμως γίνεται κατά παραχώρηση Θεού. Γιατί όπως το χρυσάφι δοκιμάζεται μέσα στη φωτιά και καθαρίζεται και λαμπικάρετε και αστράφτει, έτσι και ο πιστός άνθρωπος, που δοκιμάζεται μέσα στη φωτιά των πειρασμών, θα λάμψη τελικά σαν τον ήλιο μπροστά στο Θεό με τα καλά του έργα, ενώ ο εχθρός που σπέρνει τους πειρασμούς θα παραδοθεί στο αιώνιο πυρ. Μια μεγάλη πειρασμική δοκιμασία πέρασε και ο όσιος πατέρας μας Ισαάκιος ο έγκλειστος.

ΟΣΙΟΙ ΚΟΥΚΣΑ Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΠΟΙΜΗΝ Ο ΝΗΣΤΕΥΤΗΣ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ οσίους πατέρες μας Κούκσα και Ποιμένα δεν γνωρίζουμε πολλά. Αλλά και δεν χρειάζονται πολλά, μια και τα λίγα που ξέρουμε μαρτυρούν ολοφάνερα για την αγιότητα τους. Ο ιερομάρτυς Κούκσα ήταν ένας από τους πατέρες της μονής των Σπηλαίων και ο Θεός τον είχε τιμήσει με το χάρισμα της ιερωσύνης. Έγινε ξακουστός κηρύττοντας την αγία πίστη του Χριστού στους άπιστους Βιάτιτσους, που κατοικούσαν στην περιοχή του ποταμού  Οκά, στη ΒΑ. Ρωσία. Το φλογερό του κήρυγμα, βγαλμένο από τα βάθη της πιστής  και αφοσιωμένης στον Κύριο καρδιάς του, μετέστρεψε από το σκοτάδι της αγνωσίας στο φως της θείας γνώσεως πλήθη ειδωλολατρών, που βαπτίζονταν και γίνονταν  μέλη της αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας.

ΌΣΙΟΣ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ εκείνα, μετά τα δυσάρεστα γεγονότα των οσίων εγκλείστων σπηλαιωτών Ισαακίου και Νικήτα, ήρθε στο μοναστήρι ένας νέος ασκητής, ο μακάριος Λαυρέντιος. Είχε κι αυτός τον πόθο, σαν γενναίος στρατιώτης του Χριστού, ν' ασκηθεί και να πολεμήσει τον ανθρωποκτόνο εχθρό σαν έγκλειστος, εφαρμόζοντας πιστά σ' όλη του τη ζωή την παραγγελία του Κυρίου: «συ δε όταν προσευχή, είσελθε εις το ταμείον σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου τω εν τω κρύπτω, και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρύπτω αποδώσει σοι εν τω φανερώ».

ΌΣΙΟΙ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΘΕΟΦΙΛΟΣ

Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ Μάρκος, ασκήτεψε στη μονή των Σπηλαίων στα χρόνια του ηγουμένου Ιωάννου, τότε που έγινε η ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του οσίου Θεοδοσίου από το σπήλαιο στη μεγάλη εκκλησία. Από τότε που έλαβε το άγιο αγγελικό σχήμα, δεν έδωσε «ύπνων τοις οφθαλμοίς και τοις βλεφάροις νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις» του, αλλά τις περισσότερες ώρες της νύχτας αγρυπνούσε προσευχόμενος. Ελάχιστο χρόνο διέθετε νια σωματική ανάπαυση. Την ημέρα, όταν δεν συνέχιζε την προσευχή χωμένος βαθιά στο σκοτεινό του σπήλαιο, έσκαβε λάκκους για την ταφή των κεκοιμημένων αδελφών.

ΌΣΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ  Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΝΟΒΓΚΟΡΟΝΤ

ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους αγωνιστές του Χριστού, περισσότερη τιμή πρέπει σ' εκείνους τους γενναίους που ξεκόβουν από την παράταξη των άλλων μαχητών, ορμούν άφοβα μπροστά και πολεμούν τον εχθρό μόνοι τους. Σ' αυτούς τους στρατιώτες Του, παραχωρεί κάποτε ο Κύριος να συμβεί μια μεγάλη πτώση, με άρση της χάριτός Του, «ίνα μη υπεραίρονται». Βλέποντας ωστόσο το ζήλο και τη γενναιότητά τους, δεν τους εγκαταλείπει οριακά, αλλ' αφού τους παιδαγωγήσει για ορισμένο χρόνο, τους αποκαθιστά και τους χαριτώνει πάλι, καθιστώντας τους ανίκητους από τους δαίμονες.

ΌΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ

ΟΤΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ευδόκησε να φυτευτή στη Ρωσία το πολύκαρπο δέντρο του μοναχικού βίου από τον όσιο πατέρα μας Αντώνιο, του έδωσε έναν άξιο υποτακτικό καί συνασκητή. Αυτός ήταν ό όσιος Νίκων. Ο διδάσκαλος Αντώνιο, επιδόθηκε με ζήλο στη μίμηση του, ανεβαίνοντας γοργά τίς βαθμίδες της κλίμακας των αρετών. Επιπλέον έδειξε εξαιρετικές ικανότητες μοναχικού ηγέτη καί συνετού χειραγωγού των λογικών προβάτων του Χριστού στην ασκητική ζωή.

ΌΣΙΟΣ ΠΡΟΧΟΡΟΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

Ο ΠΟΛΥΕΛΕΟΣ καί πολυεύσπλαχνος Κύριος πολύ συχνά παραχωρεί να βρουν τους ανθρώπους δυστυχίες καί θλίψεις, αποβλέποντας μ' αυτές στην παιδαγωγία, τη νουθεσία καί τη διόρθωση τους. Δεν παραλείπει όμως κάθε φορά, ως φιλάνθρωπος, να «ποιη συν τω πειρασμώ καί την έκβαση;», όπως βλέπουμε καί στο βίο του οσίου Προχόρου του θαυματουργού.

Ό όσιος Πρόχορος έλαμψε με τη ζωή καί τα έργα του στα χρόνια του μεγάλου ηγεμόνα του Κιέβου Μιχαήλ Σβιατοπόλκ Ιζιασλάβιτς, φημισμένου για τη σκληρότητα καί τίς αδικίες του. Πολλές θλίψεις καί βάσανα υπέμειναν οι κάτοικοι του Κιέβου στο διάστημα της εξουσίας του. Τα βάσανα τους πλήθαιναν περισσότερο με τίς αδιάκοπες επιδρομές των Πολόφτσων καί άλλων γειτονικών λαών εναντίον του Κιέβου. Οί συνεχείς πόλεμοι με τους εξωτερικούς εχθρούς, καθώς επίσης καί οί εμφύλιοι σπαραγμοί μεταξύ των Ρώσων ηγεμόνων, οί διωγμοί, οί αιχμαλωσίες, οί λεηλασίες καί οί ποικίλες αναταραχές, ήταν μόνιμες αιτίες φτώχειας, δυστυχίας καί οδύνης του ρώσικου λάου.

ΟΣΙΟΣ ΤΙΤΟΣ Ο ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ

OΠΩΣ, κατά τον Ιερό Παύλο, «αποκαλύπτεται οργή Θεού απ' ουρανού επί πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώπων», έτσι, αντίθετα, «και η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν» αποκαλύπτεται σ' εκείνους που επιθυμούν να κληθούν «υιοί Θεού». Αυτό το φανέρωσε καθαρά ο Κύριος και στην περίπτωση του οσίου Τίτου του σπηλαιώτου.

Ο μακάριος Τίτος μόναζε στη Λαύρα των Σπηλαίων και είχε τιμηθή με το αξίωμα του πρεσβυτέρου. Η ασκητική του βιοτή ήταν θεοφιλής και ισάγγελη, ενώ η αγάπη του προς όλους τους αδελφούς ανιδιοτελής και ανυπόκριτη.

ΌΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ

ΕΙΠΕ ο Κύριος: «Εγώ είμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται· και πας ο ζών και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα». Αυτά είναι τα λόγια του Κυρίου προς την αγία Μάρθα, πριν αναστήση τον αδελφό της δίκαιο Λάζαρο. Και μας έρχονται στη μνήμη τώρα που γράφουμε για τον όσιο πατέρα μας Αθανάσιο, τον έγκλειστο σπηλαιώτη.

ΟΣΙΟΣ ΑΡΕΘΑΣ

AΞΙΟ ΚΑΙ δίκαιο είναι να ευχαριστούμε πάντοτε το Θεό όχι μόνο για τις ευεργεσίες, αλλά και για τις δοκιμασίες Του. Γιατί οι δοκιμασίες, που αντιμετωπίζονται καρτερικά, και το δίκαιο τον γεμίζουν χάρη, όπως συνέβη με τον πολύαθλο Ιώβ, αλλά και τον αμαρτωλό τον καθαρίζουν και τον αγιάζουν.

ΌΣΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΒΙΑΤΟΣΑ, ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΟΥ ΤΣΕΡΝΙΓΩΦ

ΟΣΙΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ Ο ΝΗΣΤΕΥΤΗΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΣ

ΟΠΩΣ φανερώνει και το ίδιο του το όνομα, ο μακάριος Ευστράτιος εστρατεύθη «την καλήν στρατείαν, έχων πίσην και αγαθήν συνείδησιν», πράγμα που φανερώθηκε στη θεοφιλή ζωή και τα μαρτυρικά τέλη του. Μιμητής και γενναίος στρατιώτης του Σωτήρος Χριστού, ο θείος Ευστράτιος υπέμεινε όμοια μ' Εκείνον πάθη.Καταγόταν από την πόλη του Κιέβου. Νιώθοντας ισχυρό πόθο να ενδυθή «την πανοπλίαν του Θεού», το άγιο μοναχικό σχήμα, διέκοψε κάθε δεσμό με τον κόσμο και τις βιοτικές μέριμνες. Μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, μένοντας ο ίδιος φτωχότερος απ' όλους, και πήγε στη μονή των Σπηλαίων για να κακοπαθήση «ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού».
Μόλις έγινε μοναχός άρχισε ν' αγωνίζεται κατά των σαρκικών παθών και του διαβόλου με «τα όπλα του φωτός», την αγρυπνία, την προσευχή και προπαντός τη χριστομίμητη νηστεία. Με τον αγώνα και τη σκληρή εγκράτεια ταπείνωνε τους δαίμονες και εξουδετέρωνε τις προσβολές τους. Πάντοτε θυμόταν ότι ο Κύριος του, ο Ιησούς Χριστός, με τη σαρανταήμερη νηστεία και την προσευχή του κατέβαλε τον πονηρό. Θυμόταν ακόμη ότι, αντίθετα, ο πρωτόπλαστος Αδάμ από την ακράτεια του έπεσε κι εξορίστηκε από τον παράδεισο. Έτσι ο γενναίος Ευστράτιος έλιωσε πραγματικά το σώμα του με την αυστηρή νηστεία, αλλά μαζί μ' αυτό έλιωσε και τα πάθη και διέλυσε τις δαιμονικές πλεκτάνες. Γι` αυτό επονομάστηκε νηστευτής.

ΌΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΕΡΕΓΙΑΣΛΑΒ

Ο ΟΣΙΟΣ πατέρας μας Εφραίμ, προερχόταν όπως και ο μακάριος Βαρλαάμ, από γένος βογιάρων. Ήταν ευνούχος και άνηκε στους έμπιστους συμβούλους του ηγεμόνα Ιζιασλάβου.
Πόθησε κι αυτός ν' αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Κύριο και να σηκώσει «τον χρηστόν ζυγόν» της μοναχικής ζωής. Πήγε λοιπόν στον όσιο Αντώνιο και με θερμά δάκρυα κι επίμονες ικεσίες, ζητούσε να τον κρατήσει στο σπήλαιο και να του δώσει το άγιο σχήμα. Ο όσιος Αντώνιος, διαβλέποντας με το θεοφώτιστο νου του την ειλικρινή πρόθεση και τη μελλοντική πνευματική πορεία του ευγενούς ευνούχου, έδωσε εντολή στον όσιο Νίκωνα να τον κείρει μοναχό.
Αλλ' ο μισόκαλος διάβολος φρύαξε βλέποντας να πληθύνεται η αγία οικογένεια των σπηλαιωτών μοναχών. Έκανε λοιπόν τον ηγεμόνα Ιζιασλάβο να οργιστεί και να προκαλέσει θλίψεις πολλές στους δούλους του Θεού, όπως είδαμε στους βίους των οσίων Αντωνίου και Νίκωνος.

ΌΣΙΟΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ Ο ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ

Ο ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Δαμιανός έζησε στη μονή των Σπηλαίων στα χρόνια της ηγουμενίας του οσίου Θεοδοσίου.
Ο μακάριος αυτός μοναχός έγινε ακριβής μιμητής της ισάγγελης ζωής του γέροντά του. Με φλογερό ζήλο και συνεχή βία, αγωνιζόταν να υπερβεί τη φύση του και να πλησιάσει την τελειότητα των ευαγγελικών αρετών. Όλοι οι αδελφοί ομολογούσαν με θαυμασμό την τελωνική ταπείνωση, την τέλεια υπακοή και τη βαθιά απλότητα του οσίου. Παρ' όλο που προσπαθούσε να κρύψει την πνευματική του εργασία, αυτή είχε πέσει στην αντίληψη των άλλων συνασκητών του, που ένιωθαν δέος και ευλάβεια απέναντι στον πιστό θεράποντα του Χριστού και καθαιρέτη του εχθρού. Γιατί ο όσιος δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου.Οι μέρες και οι νύχτες του περνούσαν με αγρυπνία, μελέτη των ιερών βιβλίων και αδιάλειπτη προσευχή. Επιπλέον αναδείχθηκε σε μεγάλο νηστευτή και εγκρατευτή. Πήρε ευλογία από τον όσιο Θεοδόσιο να μη γεύεται τίποτε άλλο, εκτός από λίγο ψωμί και νερό. Αυτή τη δίαιτα κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Γι' αυτό ο αδιάψευστος Κύριος, που διαβεβαίωσε ότι το πονηρό γένος των δαιμόνων δεν καταβάλλεται «ει μη εν προσευχή και νηστεία», βράβευσε τους κόπους του εργάτη της προσευχής και της νηστείας οσίου Δαμιανού.
Τον τίμησε με το χάρισμα της θεραπείας των ασθενειών, που οι δαίμονες προκαλούν στους ανθρώπους.

ΌΣΙΟΣ ΒΑΡΛΑΑΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ

Ο ΟΣΙΟΣ πατέρας μας Βαρλαάμ καταγόταν από επιφανή γενιά βογιάρων. Ήταν γιος του πιο φημισμένου στρατηγού του μεγάλου ηγεμόνα Ιζιασλάβου, του βογιάρου Ιωάννου.
Ό Κύριος είχε προικίσει πλούσια το Βαρλαάμ με πολλά χαρίσματα — σωματική ομορφιά, ρώμη καί ευφυΐα. Από τη μητέρα του Μαρία ό νεαρός βογιάρος πήρε χριστιανική αγωγή καί γρήγορα ξεχώρισε για την ψυχική του καθαρότητα. Όταν ήταν ακόμη παιδί, σ' όλη την περιοχή του Κιέβου είχε απλωθεί ή φήμη της θεάρεστης ασκητικής ζωής καί των μεγάλων θαυμάτων των οσίων πατέρων Αντωνίου καί Θεοδοσίου των σπηλαιωτών. Κι όταν έγινε έφηβος, συχνά επισκεπτόταν τους αγίους ασκητές μαζί με πολλούς άλλους συμπολίτες του, καί δεν χόρταινε ν' ακούει τίς ψυχωφελείς νουθεσίες καί τίς γλυκύτατες διδαχές τους.Ή αγνή καί καθαρή ψυχή του νεαρού Βαρλαάμ αιχμαλωτίστηκε από τη θεία γοητεία των μελίρρυτων οσιακών λόγων καί πόθησε την αμέριμνη, αγγελική ζωή των αγίων ασκητών. Δεν άργησε ν' αποστραφεί τον πλούτο, τη χλιδή καί τη δόξα της βογιάρικης ζωής, καί να κυριευτεί από το θείο έρωτα του αφανούς καί σκληρού βίου των σπηλαιωτών μοναχών. Στη ζωή του μονάχου ό Βαρλαάμ έβλεπε τον πιο ασφαλή δρόμο για τη βασιλεία των ουρανών, ενώ στη ζωή των κοσμικών διαπίστωνε πλήθος πειρασμών καί πνευματικών κινδύνων. Ιδιαίτερα τον φόβιζαν τα λόγια του Κυρίου: «Ευκολότερων εστί κάμηλον δια τρυπήματος ραφίδος διελθείν ή πλούσιον εις την βασιλείαν του Θεού εισελθείν».

ΌΣΙΟΣ ΑΛΥΠΙΟΣ Ο ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΣ

ΜΙΜΗΤΗΣ του ιερού ευαγγελιστή και πρώτου εικονογράφου Λουκά, αναδείχθηκε ο όσιος πατέρας μας Αλύπιος ο σπηλαιώτης.Αυτός ο μακάριος, θαυμαστά εικονογραφούσε τις μορφές των αγίων, ενώ ταυτόχρονα και την ψυχή του στόλιζε μ' όλες τις αρετές. Έτσι ο Θεός τον αξίωσε να γίνει γιατρός θαυματουργός ψυχών και σωμάτων.Ο μακάριος Αλύπιος ήταν λαϊκός ακόμη, όταν έγινε μάρτυρας του εξαισίου θαύματος που συνέβη μέσα στην εκκλησία των Σπηλαίων, στη διάρκεια της αγιογραφήσεώς της. Βοηθούσε τότε τους Έλληνες αγιογράφους που ιστορούσαν το ναό της Θεοτόκου. Και είδε με τα ίδια του τα μάτια το περιστέρι που παράδοξα εμφανίστηκε, όπως είδαμε πιο πάνω στη σχετική διήγηση.Μετά από το θαυμαστό εκείνο γεγονός, ο Αλύπιος έμεινε στο μοναστήρι και έλαβε το άγιο αγγελικό σχήμα από τα χέρια του ηγουμένου οσίου Νίκωνος, ενώ συνέχισε να τελειοποιείται στην Ιερή τέχνη της εικονογραφίας. Και με τη χάρη του Θεού απέκτησε την ικανότητα ν' αποτυπώνει στις άψυχες, ζωγραφιστές μορφές των αγίων, όλες τις αρετές και τα θεία χαρίσματα που τους στόλιζαν όσο ζούσαν. Την ικανότητα αυτή την έδωσε ο Κύριος στον όσιο Αλύπιο επειδή ασκούσε την εικονογραφία όχι για πλουτισμό ή έπαινο, αλλά για τη δόξα του Θεού και των αγίων Του.Πολλές εικόνες φιλοτέχνησε για τη μονή και πολλές ακόμη για τον ηγούμενο και τους αδελφούς. Έμαθε επίσης την τέχνη της συντηρήσεως παλαιών εικόνων και κοπίασε πολύ για την αποκατάσταση, εκείνων που είχαν φέρει στη μονή οι πρώτοι πατέρες των Σπηλαίων.
Ο όσιος Αλύπιος ποτέ δεν έμενε αργός. Με την εργατικότητά του έγινε μιμητής των αρχαίων αγίων πατέρων, που μοίραζαν το χρόνο τους στην προσευχή και το εργόχειρο.Ό,τι αποκτούσε ο όσιος από το εργόχειρό του, το χώριζε σε τρία ίσα μέρη.

ΌΣΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ Ο ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΣ

Ο ΘΕΟΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ Αγαπητός ήταν από την πόλη του Κιέβου και ήρθε στα Σπήλαια στα χρόνια του οσίου Αντωνίου.
Με πόθο πολύ ζητούσε από τον όσιο να τον δεχτή και να τον τιμήσει με το πανίερο μοναχικό σχήμα. Κι εκείνος, μετά την κανονική δοκιμασία, τον έκειρε και τον κράτησε κοντά του.
Βλέποντας ο θεσπέσιος Αγαπητός τον όσιο Αντώνιο να υπηρετεί με αγάπη τους ασθενείς και να τους θεραπεύει με τα βότανα και την προσευχή του, θέλησε να γίνει μιμητής του. Αν κάποιος αδελφός αρρώσταινε, ο σπλαχνικός Αγαπητός άφηνε το κελί του και την ησυχία του κι έτρεχε στον άρρωστο. Καθόταν δίπλα του και ικανοποιούσε αγόγγυστα όλες του τις ανάγκες μέχρι ν' αναρρώσει. Συνάμα έκανε αδιάλειπτη θερμή προσευχή στον ιατρό των ψυχών και των σωμάτων Ιησού Χριστό υπέρ της υγείας του ασθενούς αδελφού. Κι αν η αρρώστια συνεχιζόταν για πολύν καιρό και ο αδελφός έχανε την υπομονή του και μεμψιμοιρούσε, ο όσιος τον ενίσχυε και τον παρηγορούσε με λόγους αγάπης και παρακλήσεως.

ΟΣΙΟΙ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΙ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΟΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑΡΗΔΕΣ

ΓΕΜΑΤΗ χάρη Θεού είναι κάθε καρδιά απλή καί καθαρή. Κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος είναι κάθε άνθρωπος ξένος προς την πονηρία, την κακία καί την υποκρισία.
Σ' αυτή τη χορεία των εκλεκτών του Κυρίου ανήκε καί ό όσιος πατέρας μας Σπυρίδων ό προσφοράρης, ό όντως απλούς, άκακος καί απονήρευτος σαν μικρό παιδί.
Ό μακάριος Σπυρίδων καταγόταν από φτωχή καί άσημη οικογένεια. Ήταν εντελώς αγράμματος καί τραχύς στους τρόπους, άλλ' αυθόρμητος καί ανεπιτήδευτος. Ένας «χωριάτης» για τους αριστοκράτες, ένας «αγροίκος» για τους μεγαλωμένους στα σαλόνια, ένας «μωρός» για τους σοφούς του κόσμου τούτου.Κι όμως ό όσιος ξεπέρασε σε αξία καί τους σοφούς καί τους ισχυρούς καί τους ευγενείς, με την ανώτερη πνευματική του ζωή, με τα θεάρεστα έργα της αρετής του, με την ασκητική Βία, με το φόβο του Θεού, πού είναι ή αρχή καί ή πηγή της πραγματικής σοφίας.

ΌΣΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ, ΚΤΙΤΩΡ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ του ευσεβούς μεγάλου ηγεμόνα της ρωσικής γης Βλαδίμηρου

( Βλαδίμηρος Α' ο Μέγας (περ. 956-1015), άγιος και ισαπόστολος, «ο Μέγας Κωνσταντίνος της Ρωσίας» ηγεμόνας του Νόβγκοροντ (970) και του Κιέβου (980- 1015) γιος του Σβιατοσλάβου και εγγονός της αγίας ισαποστόλου Όλγας. Ένωσε κάτω από την εξουσία του το μεγαλύτερο μέρος των ρωσικών εδαφών. Είναι ο δημιουργός της ένδοξης Ρωσίας του Κιέβου και αποτελεί την κεντρική φυσιογνωμία της ιστορίας, των θρύλων και των έπων του ρώσικου λαού. Το 988 ασπάσθηκε την Ορθοδοξία και βαπτίσθηκε μαζί με το λαό του. Έγινε έτσι ο θεμελιωτής της ορθόδοξης Αγίας Ρωσίας και ένας από τους μεγάλους αγίους προστάτες της ρωσικής γης. Το 989 νυμφεύθηκε την πριγκίπισσα Άννα, αδελφή του βυζαντινού αυτοκράτορα Βασιλείου Β' (9761025), συσφίγγοντας τους πνευματικούς, πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς του με το Βυζάντιο. Η μνήμη του τιμάται στις 15 Ιουνίου.) ευδόκησε ο Θεός ν' αναδείξει ένα φωστήρα της Εκκλησίας Του και διδάσκαλο των μοναχών, τον όσιο και θεοφόρο πατέρα μας Αντώνιο. Ο όσιος Αντώνιος, κατά κόσμον Αντίπας, γεννήθηκε στην κωμόπολη Λιούμπετς, σαράντα βέρστια μακριά από το Τσερνιγώφ, στα 983.
Από τους ευσεβείς γονείς του διδάχτηκε το φόβο του Θεού και νωρίς ένιωσε την επιθυμία να ενδυθεί το μοναχικό σχήμα. Ο Θεός τον φώτισε να έρθει γι' αυτό το σκοπό στη γη της Ελλάδος.
Χωρίς καθυστέρηση ξεκίνησε από την πατρίδα του και πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Από κει πέρασε στο Άγιο Όρος, τον ιερό Άθωνα. Περιόδευσε στις ιερές μονές και είδε πολλούς μοναχούς, μιμητές της ζωής των αγγέλων.

ΠΑΤΕΡΙΚΟ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ

ΠΑΤΕΡΙΚΟ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ

ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
ΤΗΣ ΚΙΕΒΟ-ΠΕΤΣΕΡΣΚΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑΣ.

Πρόλογος

Η ΛΑΥΡΑ των Σπηλαίων του Κιέβου, υπήρξε μία ζωηφόρος άμπελος, που έθρεψε για χίλια σχεδόν χρόνια την Ορθοδοξία του Βορρά, με «βότρυας ζωής».Παλαίστρα υπερφυών αγώνων. Ορμητήριο πνευματικών αναβάσεων. Φυτώριο αγίων ανδρών. Ανδρών, που με τις πύρινες προσευχές, τ' ασκητικά παλαίσματα, τις θαυματουργίες και την αγιότητά τους, ενίσχυσαν και στερέωσαν το μήνυμα του Ευαγγελίου στη Ρωσία. Στο «Πατερικό των Σπηλαίων του Κιέβου» περιέχονται τα στοιχεία που διασώθηκαν από τους βίους και τα κατορθώματα των οσίων εκείνων πατέρων, των πρώτων οικιστών των σπηλαίων και των μαθητών τους. Συντάχθηκε στα μέσα του 13ου αιώνα στη σλαβονική γλώσσα. Στα τρία πρώτα μέρη του βιβλίου, ο άγνωστος συντάκτης του, συγκέντρωσε τις σχετικές διηγήσεις των οσίων Νέστορος του χρονογράφου, Πολυκάρπου, αρχιμανδρίτου της Λαύρας και Σίμωνος, επισκόπου Βλαντιμίρ και Σουζντάλ. Στο τέταρτο μέρος, δίνονται κάποια βιογραφικά στοιχεία για τους τρεις αυτούς ιερούς συγγραφείς, ενώ έχουν προστεθεί και δύο μεταγενέστερες «διηγήσεις» που σχετίζονται με τη μονή των Σπηλαίων. Το «Πατερικό» γνώρισε και άλλες νεώτερες εκδόσεις στη σλαβονική και ρωσική γλώσσα. Μία απ' αυτές, της Οδησσού (1903), απετέλεσε την κύρια πηγή μας για την ελληνική μετάφραση, στην οποία προτάξαμε και ένα σύντομο ιστορικό σημείωμα για τη Λαύρα των Σπηλαίων. Απ' αυτή την έκδοση, προέρχονται και οι χαριτωμένες λαϊκές γκραβούρες που συνοδεύουν το κείμενο.

Ο Στάρετς Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός

Ο Στάρετς Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός

Από το τεύχος αυτό και τη ευγενική  αδεία της ρωσικής ίεράς Μονής Αγίας Τριάδος του Τζόρντανβιλ Νέας Υόρκης αρχίζει η δημοσίευσις σε συνέχειες της βιογραφίας του μακαρίου Ρώσου ιερομονάχου Θεοφίλου του δια Χριστόν Σαλού. Η μετάφρασις έχει γίνει από την αγγλική έκδοσι, η οποία με την σειρά της αποτελεί ελαφρά σύντμησι της πρωτοτύπου ρωσικής. Η βιογραφία συντάχθηκε περί τα τέλη του περασμένου αιώνος από τον Βλαδίμηρο Ζνόσκο με βάσι τις αναμνήσεις ευσεβών κατοίκων του Κιέβου και την προφορική παράδοσι των πατέρων της Λαύρας των Σπηλαίων.
Πέρα από την καθαρώς πνευματική ωφέλεια που θα αποκομίση ο αναγνώστης από τα περιστατικά του βίου αυτού του ιδιότυπα χαρισματικού και άγνωστου στο ελληνικό κοινό Γέροντος, θα συνάντηση στο κείμενο και μερικά σπάνια και χαριτωμένα στιγμιότυπα από την ζωή του εναρέτου Μητροπολίτου Κιέβου Φιλαρέτου και του ισχυρού προστάτου των υποδούλων της Βαλκανικής, Τσάρου Νικολάου Παύλοβιτς. Η ιδιότυπη ευσέβεια και η αριστοκρατική νοοτροπία της παλιάς αυτοκρατορικής Ρωσίας, που ξεπροβάλλουν στις σελίδες του, δεν θα ξενίσουν τον καλόγνωμο αναγνώστη, αλλά θα του δώσουν μια σπάνια ευκαιρία να γνωρισθή με ένα ιστορικό περιβάλλον όπου η Ορθόδοξη Εκκλησία έπαιξε πρωτεύοντα και αποφασιστικό ρόλο στην ιδιωτική και δημόσια ζωή των ανθρώπων.
Η μετάφρασις του κειμένου είναι καρπός συλλογικής εργασίας και από την θέσι αυτή ευχαριστούμε όλους τους συνεργήσαντας.


ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ
ΤΕΥΧΟΣ 6
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1989 - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1990

Η  επεξεργασία, επιμέλεια και μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο
©  ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/

ΕΙΔΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΙΓΝΩΣΚΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΒΙΒΛΟΝ ΤΑὙΤΗΝ Βαρσανουφίου και Ιωάννου

Κείμενα Διακριτικά και Ησυχαστικά
Eρωτοαποκρίσεις

ΕΙΔΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΙΓΝΩΣΚΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΒΙΒΛΟΝ ΤΑὙΤΗΝ

Παλαιοῦ τινος ἁγίου ἀνδρός ἁνωνύμου, τοῦ τάς ἐρωταποκρίσεις ταύτας γραφῇ παραδεδωκότος.
Παρακαλοῦ μεν τούς ἐντυγχάνοντας ταύτῃ τῇ Βίβλῳ, μετ᾿ εὐλαβείας καί πίστεως τά ἐν αὐτῇ γεγραμμένα δέχεσθαι, καί μᾶλλον εἰς μίμησιν βίου καί πράξεων ἀγαθῶν τῶν ταῦτα εἰρηκότων, χάριτι Χριστοῦ σπουδάζειν ἐλθεῖν“ τὸν γάρ ἑαυτῶν βίον ἐν πολλῷ τῷ χρόνῳ, κατά Θεόν δι᾿ ὑπομονῆς καί πίστεως ἐξασκήσαντες, καί, κατά τὸν ἅγιον Ἀπόστολον, νομίμως ἀγωνισάμενοι καί κατά πάντα τῇ ὁδῷ τῶν ἁγίων Πατέρων ἀκολουθήσαντες, ἄξιοι γεγόνασι τῶν τηλικούτων παρά Θεοῦ χαρισμάτων. Μέλποντες δέ ἐντυγχάνειν τοῖς γεγραμμένοις ἐν ταύτῃ τῇ Βίβλῳ, εἰδέναι ὀφείλομεν, ὅτι, τά μέν πρὸς ἀναχωρητάς ἐρρέθη, τά δέ τοῖς ἐν Κοινοβίοις“ ἄλλα δέ, τοῖς ἐν συμφωνίᾳ“ ἔτερα δέ ἱερεῦσι καί φιλοχρίστοις λαϊκοῖς Καί τά μέν νεωτέροις, ἤτοι ἀρχαρίοις, τά δέ προβεβηκόσιν ἤδη καί γεγυμνασμένοις τήν ἔξιν“ καί ἄλλα, τοῖς εἰς τελείωσιν τῆς ἀρετῆς ἐγγίζουσι, καθώς ἑκάστῳ ἤρμοζεν ἀκοῦσαι. Οὐ γάρ τά αὐτά τοῖς πᾶσιν ἁρμόττει διδάγματα' ὥσπερ γάρ ἐπί τῆς σωματικῆς ἡλικίας, ἄλλα τά βρώματα τοῦ γαλακτοτροφουμένου καί ἄλλα τοῦ ἠβῶντος καί τοῦ προβεβηκότος ἔτερα' οὔτω καί ἐπί τῆς πραγματικῆς ἡλικίας. Πολλάκις δέ καί πρός τήν ἀσθένειαν τοῦ λογισμοῦ τοῦ ἐρωτῶντος ἀπεκρίνοντο, οἰκονομικῶς συγκαταβαίνοντες, ἴνα μή εἰς ἀπόγνωσιν  πέσῃ ὁ ἐρωτήσας“ καθώς καί ἐν τοῖς βίοις τῶν Γερόντων εὑρίσκομεν“ καί οὐ χρή ως κανόνα καθολικὸν δέχεσθαι τὰ οὕτω συγκαταβατικῶς πρός τινας, διά τὴν ἀσθένειαν αὐτῶν, εἰρημένα, ἀλλ᾽ εὐθέως διακρίνειν ὅτι πρὸς τὸν ἐρωτήσαντα πάντως καί ἡ ἀπόκρισις παρά τῶν ἁγίων ἁρμοδίώς ἐρρέθη. Συμβαίνει γάρ καί τόν τοιοῦτον ἀνανήψαντά ποτε εὐχαῖς ἁγίων ἐλθεῖν εἰς κατάστασιν πρέπουσαν μοναχοῖς, καί τότε ἀκοῦσαι πάλιν τὰ αὐτῷ συμφέροντα.

Περί τῆς ψυχωφελεστάτης Βίβλου τῶν Ὁσίων

Βαρσανουφίου και Ιωάννου
Κείμενα Διακριτικά και Ησυχαστικά
Eρωτοαποκρίσεις

Περί τῆς ψυχωφελεστάτης Βίβλου τῶν Ὁσίων

Ἐπειδή δέ οἱ μακαριστοί Πατέρες οὑτοι ἠγάπησαν ἐκ ψυχῆς τόν πλησίον, δέν εὐχαριστήθησαν νά τόν ὠφελήσουν μόνον εἰς τήν ζωήν τους, ἀλλά καί μετά θάνατον' ὅθεν καί ἀφῆκαν εἰς ὅλους τούς ἀδελφούς τήν ἱεράν ταύτην Βίβλον τους, ωσάν μίαν κληρονομίαν πατρικήν εἰς τούς πνευματικούς υἱούς των, διά νά τήν ἀναγινώσκουν συνεχῶς καί νά λαμβάνουν ἐξ αὐτῆς μεγάλην ὠφέλειαν εἰς αἰῶνα αἰῶνος. Ἡ Βίβλους δέ αὔτη περιέχει ἀποκρίσεις ὀκτακοσίας τριάκοντα ὀκτώ, γενομένας πρός ἄλλας τόσας ἐρωτήσεις ὅπου ἐποίουν πρός αὐτούς διάφορα πρόσωπα ἀρχιερέων, ἱερέων, μοναχῶν, λαϊκῶν, γερόντων, νεωτέρων, ἀσθενῶν καί ὑγιῶν. Τάς ἀποκρίσεις δέ ταύτας, ἄλλας μέν ἔγραψεν ὁ ἄλλος Γέρων Ἰωάννης, τάς περισσοτέρας δέ ἔγραψε, μᾶλλον εἰπεῖν ὑπαγόρευσεν, ὁ μέγας Γέρων Βαρσανούφιος, ὅχι μέ θέλημα ἐδικόν του, ἀλλά μέ προσταγήν τοῦ ἁγίου Πνεύματος πρός ὠφέλειαν τῶν ψυχῶν, καθώς τοῦτο λέγει μόνος του' «ταῦτα πάντα οὐκ ἐξ ἰδίου θελήματος γράφω, ἀλλ᾽ ἐκ κελεύσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος“ ὅλα δέ πρός διόρθωσιν καί ὠφέλειαν τῆς ψυχῆς καί συνειδήσεως τοῦ ἔσω ἀνθρώπου»



 Ἀποκρ. ιγ'.
Πρᾶγμα δέ θαυμαστόν ἠκολούθησεν, ὅταν ὁ μέγαρ Βαρσανούφιος ἔκαμεν ἀρχήν νά ὑπαγορεύῃ τάς ἀποκρίσεις ταύτας πρός τόν ὅσιον Σέριδον, τόν Ἡγούμενον τοῦ Μοναστηρίου, καθώς ὁ ἴδιος Σέριδος τό ἐμαρτύρησε πρός τόν ἀπό Μηρωσάβης ὅσιον Ἰωάννην. Ὁ μέν γάρ ἄγιος Βαρσανούφιος καλέσας τὸν θεῖον Σέριδον τὸν αὐτοῦ γραφέα, εἶπεν αὐτῷ νὰ γράψῃ ἀπόκρισιν πρός τόν ἀπό Μηρωσάβης Ἰωάννην, ἀλλ᾽ ὁ Σέριδος μὴ δυνάμενος νά κρατήσῃ εἰς τόν νοῦν του ὅλα τά λόγια ὅπου τῷ εἶπεν ὁ ᾿Ἀγιος, ἐδιαλογίζετο καί ἠπόρει, πῶς ἔχει νά γράψῃ τόσα πολλά λόγια' καί πῶς, ἀνίσως καί ἤθελεν ὁ Γέρων, ἔπρεπε νά μοί εἰπῇ νά φέρω μελάνι καί χαρτί διά νά ἀκούω ἕνα ἕνα λόγον καί νά τόν γράφω. Τοῦτον τόν διαλογισμόν τοῦ Σερίδου ἐγνώρισεν ὁ μέγας Βαρσανούφιος τῷ διορατικῷ χαρίσματι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καί εὐθύς ἔλαμψε τὸ πρόσωπόν του καί ἔγινεν ωσάν πῦρ, καί λέγει τῷ Σερίδῳ“ ὑπαγε γράψον καί μὴ φοβηθῇς' ὅτι ἀνίσως καί σοί εἰπῶ μυρίους λόγους, ἤξευρε ὅτι τό Πνεῦμα τό ἅγιον δέν θέλει σέ ἀφήσει νά γράψῃς οὔτε παραπάνω,  45 οὔτε παρακάτω, ἕως ἑνός λόγου καί γράμματος, κἄν καί ἐσύ θέλῃς τοῦτο' ἀλλά θέλει ὁδηγεῖ τό χέρι σου, διά νά γράψῃς ὅσα σοί εἶπον μέ ἀκολουθίαν καί τάξιν Ἀποκρ. α'.
Κανένας δέ ἀπό τούς περιέργους καί τό πνεῦμα τοῦ κόσμου καί τῆς σαρκός ἔχοντας, ἄς μή κατηγορήσῃ τά λόγια ταῦτα τοῦ Ἀγίου, ὡς τάχα ὑπερήφανα. Ἐπειδή ὁ σαρκικός ἄνθρωπος, ὁποῖος εἰναι ὁ ταῦτα λέγων, οὐ χωρεῖ τά τοῦ Πνεύματος «μωρία γάρ αὐτῷ ἐστι, καί οὐ δύναται γνῶναι»᾽ καθώς λέγει ὁ Ἀπόστολος' ὁ δέ Πνευματικός, ὁποῖος ἧττον ὁ χαθεῖος Βαρσανούφιος, ἀνακρίνει μέν πάντα, αὐτὸς δέ ὑπ᾿ οὐδενός ἀνακρίνεται» Α᾽Κορ. β᾽ 14.

Περί τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου, τοῦ προφήτου, τοῦ ἄλλου Γέροντος Κείμενα Διακριτικά και Ησυχαστικά

Ταῦτα ὅπου εἴπομεν ἔως τώρα περί τοῦ ἁγίου Βαρσανουφίου, ἁρμόζουν νά τά εἰπῇ τινας καί περί τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ ἄλλου Γέροντος, καθ᾿ ὅτι καί αὐτός τήν αὐτήν ἡσύχιον ζωήν εἶχε τοῦ Βαρσανουφίου, καί τῶν αὐτῶν χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος ἠξιώθη' ἐξαιρέτως δέ καί μάλιστα τοῦ χαρίσματος τῆς προοράσεως καί προφητείας, δι᾽ ὅ καί Προφήτης ἐπωνομάζετο. Ὅθεν ὁ μέγας Βαρσανούφιος ἔλεγε πρός τόν ἐρωτήσαντα πρῶτον τόν θεῖον Ἰωάννην καί λαβόντα παρ᾽ ἐκείνου ἀπόκρισιν, ἔπειτα ἐρωτῶντα περί τοῦ αὐτοῦ πράγματος καί τόν Βαρσανούφιον“ τίς δέ ἦτον ὁ λόγος ὅπου ἔλεγεν,  42 «ὁ Θεός Βαρσανουφίου καί Ἰωάννου εἷς ἐστι» Ἀποκρ. κ'. Καί πάλιν ἐρωτηθείς παρά τινων νά διηγηθῇ τόν βίον τοῦ Ἰωάννου, ἀπεκρίθη πρός αὐτούς' «περί δέ τῆς διαγωγῆς τοῦ ὁμοψύχου τέκνου, εὐλογημένου καί ταπεινοῦ ὑπηκόου, τοῦ κατά πάντα ἀρνησαμένου ἕως θανάτου τά θελήματα αὐτοῦ πάντα, τί ἔχω εἰπεῖν; Εἶπεν ὁ Κύριος“ ὁ ἑωρακώς ἐμέ ἑώρακε τόν Πατέρα“ καί περί τοῦ μαθητοῦ εἰπεν, ὅτι δύναται κατά τόν Διδάσκαλον αὐτοῦ' ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω» Ἀπόκρ. ρλ᾽

. ᾿Ηθέλησε δέ νά φανερώσῃ ὁ Ἀγιος μὲ τὰ λόγια ταῦτα, ὅτι ὁ θεῖος Ἰωάννης ἦτον ὅμοιος κατά πάντα τοῦ Πατρός καί διδασκάλου τοῦ Βαρσανουφίου. Τοῦτο δείκνυται ἀκόμη καί ἀπὸ μίαν ἄλλην περίστασιν. Ὁ θεῖος Ἰωάννηςὅταν ἠρωτᾶτο ἀπό τινας διά κανένα πρᾶγμα, ἐσυνήθιζε νά στέλλῃ τούς ἐρωτῶντας πρός τόν μέγαν Βαρσανούφιον διά νά δίδῃ ἐκεῖνος τάς ἀποκρίσεις εἰς αὐτούς“ ἐποίει δέ τοῦτο διά ταπείνωσιν. Ὅθεν ἑνας φιλόχριστος εἰπε ποτέ τῷ θείῳ Ἰωάννῃ᾽ «τί χλευάζειςἡ ἡμᾶς Πάτερ Ἰωάννη, ἔχων τήν αὐτήν τοῦ Πνεύματος δύναμιν καί παραπέμπων τῷ ἁγίῳ καί μεγάλῳ Γέροντι, τῷ Πατρί Βαρσανουφίῳ»; Ἀπόκρ. ψπ'. Ἀγκαλά λοιπόν καί ὅσα περί τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, ὅμως ἄς ειπου μεν καί μερικά ξεχωριστὰ περί αὐτοῦ, χάριν τῶν φιλολόγων ἀναγνωστῶν. Οὗτος ὁ ὅσιος ἀπό ποίαν πατρίδα ἑκατάγετο ἄδηλον εἰναι εἰς ἡμᾶς“ ἐκατοίκησε δέ εἰς τό πρῶτον κελλίον, τό ὁποῖον ἔκτισεν ὁ μέγας Βαρσανούφιος ἔξω τοῦ ἐν Γάζῃ Κοινοβίου καί ἐκεῖ ἡσύχασε χρόνους δεκαοκτὼ ἕως τὴν τελευτήν του Ἀπόκρ. σκ'. Δεν εἶδεν αὐτόν ποτέ τινας νά χαμογελάσῃ, ἤ νά ταραχθῇ, ἤ χωρίς δάκρυα νά κοινωνήσῃ τά θεῖα Μυστήρια, καθώς ἐμαρτύρησε περί αὐτοῦ ὁ τοῦ Κοινοβίου Ἡγούμενος Ἀποκρ. φξε'΄ ἐπρόβλεπε πολλά καί προέλεγε περί ζωῆς καί θανάτου Ἀπόκρ. ψοζ', ἰάτρευσε μετά τοῦ Γέροντος Βαρσανουφίου ἔνα φιλόχριστον καί φιλόξενον χριστιανόν ὅπου εὑρίσκετο εἰς ἀσθένειαν Ἀπόκρ. ψπα'“ ἐδιάλεγε διά προγνώσεως ἐκείνους ὅπου ἦτον ἄξιοι διά νά χειροτονηθοῦν κληρικοί Ἀποκρ. ώε . Ὅθεν διά τό πλούσιον χάρισμα τῆς προφητείας, ὅπου ἐδόθη αὐτῷ ὑπὸ τοῦ Κυρίου, ἐπεκαλεῖτο, ὡς εἴπομεν, ἀπό πολλούς, Ἰωάννης ὁ Προφήτης' διά τοῦτο καί ὁ ὅσιος Νίκων, ὅπου ἀναφέρει τάς ἀποκρίσεις τοῦ Πατρός τούτου, ἐν τοῖς δυσί τόμοις αὐτοῦ, ἐπιγράφει αὐτόν, Ἰωάννην τόν Προφήτην.

Βαρσανουφίου και Ιωάννου Κείμενα Διακριτικά και Ησυχαστικά Eρωτοαποκρίσεις Τόμος Α΄ Προίμιον

Συγγραφέν ὑπό τοῦ Ἀγίου Νικοδήμου τοῦ Ἀγιορείτου Μερική διήγησις περί τοῦ βίου τῶν ὁσίων καί ἱερῶν συγγραφέων τῆς βίβλου, Βαρσανουφίου καί’Ιωάννου.
Φωστῆρε δύο κατά ταὐτόν, σήμερον διά τῆς Τυπογραφίας ἐν τῷ τῆς Οἰκουμένης ἀνατέλλουσι στερεώματι, Βαρσανούφιος καί Ἰωάννης, τῆς ἀσκήσεως οἱ κανόνες, τῆς ἡσυχίας οἱ ἐπιστήμονες, οἱ λύχνοι τῆς διακρίσεως, τῆς προοράσεως οἱ ἀκοίμητοι ὀφθαλμοί, τῶν ἀρετῶν τά ταμιεῖα, τοῦ ἁγίου Πνεύματος τά δοχεῖα καί τῆς παρούσης θεοσόφου καί Ἱ’υχωφελεστάτης Βίβλου, οἱ θεοφόροι ἀληθῶς καί χριστοφόροι καί πνευματοφόροι Συγγραφεῖς καί Πατέρες καί Ἀρχιτέκτονες.
Οἰ φωστῆρες δέ οῦτοι, νοητοί ὄντες, καί λόγον ζωῆς ἐπέχοντες, κατά τόν Ἀπόστολον, οὐκ ἔχουσι τὰ τῶν αἰσθητῶν φωστήρων πάθη καί ἰδιώματα' ὅχι' ἐπειδή αὐτοί δέν βασιλεύουσί ποτε ὡσάν οἱ φαινόμενοι φωστῆρες, οὔτε ἐκλείπουσι διότι καταυγαζόμενοι ἀπό τάς ἀκτινοβόλους ἀστραπάς τῆς τρισηλίου θεαρχίας, ἀβασίλευτον καί ἀνέκλειπτον ἔχουσι τό νοητόν φῶς. Καί τοῦτο βεβαιοῖ ἡ βασίλειος τῆς Ἐκκλησίας φωνή, ὁ μέγας, λέγω, καί οῦρανοφάντωρ Βασίλειος, οὕτω λέγων παρά Ἰωσήφ τῷ Βρυεννίῳ, Τόμῳ β',  131. «Ἄθλον ἀρετῆς Θεόν γενέσθαι, καί τῷ ἀκραιφνεστάτῳ φωτί καταστράπτεσθαι 32 τῆς ἡμέρας ἐκείνης Ὑἰόν γενόμενον, ἡ οὐ διακόπτεται ζόφῳ' ἀλλος γὰρ ταύτην ποιεῖ ἥλιος ὁ τὸ ἀληθινόν φῶς ἀπαστράπτων, ὅς ἐπειδάν ἀπαξ ἐπιφαύςῃ ἡμῖν, οὐκ ἔτι ἐν δυσμαῖς κρύπτεται' ἀλλά πάντα τῇ φωτιστικῇ αὐτοῦ δυνάμει περιπτυξάμενος, διηνεκές καί ἀδιάδοχον τό φῶς τοῖς ἀξίοις ἐμποιεῖ, καί αὐτούς τούς μετέχοντας τοῦ φωτός ἐκείνου, ἄλλους ἡλίους ἀπεργαζόμενος».


Οἰ φωστῆρες οῦτοι δέν εἶναι ἀλλος μέγας, καί ἀλλος ἐλάσσων, καθώς εἶναι ὁ ἥλιος καί ἡ σελήνη, οἱ αἰσθητοί φωστῆρες τοῦ στερεώματος ἀλλ᾽ εἶναι ἰσοι τῶ μεγέθει, ἷσοι ταῖς ἐνεργείαις, ἰσοι τῆ πνευματικῇ δυνάμει καί ἶσοι τῇ λαμπρότητι τούς ίσους γάρ ἀγῶνας τῆς ἀσκήσεως διανύσαντες καί τὴν ἡσυχίαν ἀκρως καί οἱ δύο ποθήσαντες, πρεπόντως καί τῶν ἴσων χαρισμάτων τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἠξιώθησαν“ ἐξαιρέτως δέ καί μάλιστα τοῦ προφητικοῦ“ τούτην μόνην ἔχοντες διαφοράν, ὅτι ὁ μέν θεῖος Βαρσανούφιος, ἅγιος καί μέγας Γέρων ἐπονομάζεται, ὁ δέ ὅσιος Ἰωάννης, ἀλλος Γέρων ἐπικαλεῖται.

Ἐπειδή δέ ὁ πανδαμάτωρ χρόνος καί λήθης βυθοῖς τά καλά παραπέμπων, κατέκρυψεν ὡσάν ὑποκάτω εἰς ὁρίζοντα τούς θεολαμπεῖς φωστῆρας τούτους, μέ τό νά μήν ἀφῆκεν εἰς ἡ μἄς κανένα ὑπόμνημα, διαλαμβάνον περί τῆς ζωῆς καί πολιτείας αὐτῶν. Τούτου χάριν ἡ ἐμή ἀδυναμία ἐκ τῆς ἰδίας αὐτῶν ταύτης βίβλου ἐσπούδασε νά συνάξῃ μερικά τινα, καί ταῦτα νά παραθέσῃ εἰς τούς φιλολόγους καί ποθοῦντας μαθεῖν, ποίας ἀρετάς οἱ τρισμακάριοι οὗτοι κατορθώσαντες, ἔφθασαν εἰς τήν ἀκροτάτην καί ἐνδεχομένην τοῖς βροτοῖς τελειότητα' ὅπερ γάρ τῷ ἁγίῳ Γρηγορίῳ τῷ Θεολόγῳ συνέβη, τοῦτο καί εἰς τούς Ὁσίους ἠκολούθησε τούτους' καί καθώς ὁ μετὰ ταῦτα συνώνυμος Γρηγόριος, οὐκ ἐξ ἄλλων τινῶν, ἀλλ᾽ ἐξ αὐτῶν τῶν τοῦ ἁγίου Γρηγορίου λόγων τήν βιογραφίαν ἐκείνου συνέγραψεν, οὕτω κἀγώ ἐξ αὐτῶν ων εἶπον οἱ Ὀσιοι οὗτοι, ίχνη τινά τῆς βιογραφίας αὐτῶν συνέλεξα,

Πρώτη εισαγωγή  και δημοσίευση κειμένων  στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο από τό Βιβλίο:

ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΚΕΙΜΕΝΑ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΑ
EΡΩΤΟΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ

Η  επεξεργασία σάρωσις βιβλίου (scaning) , επιμέλεια  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο, για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο:
©  ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/

Άγιος Αμφιλόχιος του Ποτσάεβ († 1971) με άφθαρτο λείψανο

 

Ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Ποτσάεβ όπου και τα λείψανα των Αγίων Αμφιλοχίου και Ιώβ

Οι Άγιοι Αμφιλόχιος και Ιώβ είναι οι δυο μεγάλοι άγιοι της Λαύρας του Ποτσάεβ,του μεγαλύτερου ανδρικού μοναστηριού της Ουκρανίας.Τα άφθαρτα λείψανά τους τα οποία βρίσκονται σε μια σπηλιά κάτω από τον Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στέκονται αδιαψευστοι μάρτυρες της αγιότητος τους.

Ο βίος του Αγίου Αμφιλοχίου του Ποτσάεβ

Ο Άγιος Αμφιλόχιος γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1897 στο χωριό Ιλόβιτσα της περιοχής Σούμστσινα στην οικογένεια του Βαρνάβα Γκολοβατιούκ.Στην βάπτιση πήρε το όνομα Ιάκωβος προς τιμήν του Αγίου Ιακώβου του Πέρσου.Μάζι με τα εννιά αδέλφια του πήρε χριστιανική ανατροφή..Τον ζήλο του για προσευχή και εκκλησιασμό τα κληρονόμησε από την μητέρα του.
 Το 1912,στα 15 του χρόνια πήγε στον στρατό.Κατά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν νοσοκόμος κάπου στην Σιβηρία.Το 1919 επέστρεψε στο χωριό του βοηθώντας τους αρρώστους που του το ζητούσαν.
 Στις 8 Ιουλίου 1932,με την ευλογία του επισκόπου έγινε δόκιμος μοναχός στο Ποτσάεβ και μετά απο λίγο εκάρη μοναχός με το όνομα Ιωσήφ.Το 1933 χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και το 1936 ιερομόναχος.Εν τω μεταξύ απεφοίτησε και απο το Θεολογικό Σεμινάριο της Λαύρας του Ποτσάεβ.Όταν έλαβε το μεγάλο σχήμα πήρε το όνομα Αμφιλόχιος.Στις 6 Απριλίου 1957 ονομάστηκε πνευματικός των προσκυνητών του Ποτσάεβ.
 Το φθινόπωρο του 1962,τον συνέλαβαν οι κομμουνιστές και τον έκλεισαν στο ψυχιατρείο.Τον ελευθέρωσαν χάρη στην Σβετλάνα Αλληλούεβα,την κόρη του Στάλιν,την οποία ο άγιος είχε θεραπεύσει από μια ασθένεια.
 Εγκαταστάθηκε στο πατρικό του.Τα θαύματά του ήταν αμέτρητα και ειχε το προορατικό και διορατικό χάρισμα.Εκατοντάδες άνθρωποι τον επισκέπτονταν κάθε μέρα.Πολλές φορές τους έλεγε:«Εσείς νομίζετε πως είμαι άγιος;.Ένας αμαρτωλός άνθρωπος είμαι.Οι θεραπείες οφείλονται στην πίστη σας και μόνο»!
 Το 1965 μετακόμισε σε μια ανηψιά του.Στην αυλή αυτού του σπιτιού έχτισε και ένα μικρό παρεκκλήσι,όπου προσευχόνταν και άγιαζε το νερό με το οποίο θεράπευε τους ασθενείς.Έφτιαξε και ένα πολύ μεγάλο τραπέζι ,όπου καλούσε τους πιστούς να γευτούν από το ευλογημένο του τραπέζι.

  Έζησε 77 χρόνια.Έγιναν εναντίον του πολλές απόπειρες δολοφονίας.Πέθανε δηλητηριασμένος στις 1 ιανουαρίου 1971.

Τον Απρίλιο του 2002 το λείψανό του βρέθηκε άφθαρτο.

Η μνήμη του τιμάται στις 29 Απριλίου/12 Μαίου.      

 Πηγές:proskynitis.blogspot.gr–  pentapostagma.gr 

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΚΛΕΜΠ ΜΕ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΘΗΤΗ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟ.

ΠΑΤΗΡ ΑΔΡΙΑΝΟΣ

ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΙΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟΥ Ο ΓΚΛΕΜΠ ΠΟΝΤΜΟΣΕΣΚΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ ΣΤΟ ΙΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟ 1959.

Ο ΓΚΛΕΜΠ ΗΤΑΝ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ

Ο Γκλέμπ - και πάλι μέσω του π. Βλαδίμηρου - έμελλε να συναντήσει έναν πιστό μαθητή του οσίου Νεκταρίου, του τελευταίου γέροντα της Όπτινα . Αυτός ό μαθητής δεν ήταν άλλος από τον πατέρα Αδριανό Ρυμαρένκο, τον ίδιο ιερέα πού είχε γνωρίσει στο Βέντλινγκεν ό π. Βλαδίμηρος. Ό ηλικιωμένος π. Αδριανός και ή πρεσβυτέρα σύζυγος του έμεναν τώρα πια στο Σπρίνγκ Βάλεϊ της Νέας Υόρκης, όπου είχαν ιδρύσει τη γυναικεία μονή του Νέου Ντιβέγιεβο. Εκεί, όπως και στην Ευρώπη, υπηρέτησε ως πνευματικός πατέρας σε μια κοινότητα λαϊκών χριστιανών πού είχαν συσπειρωθεί γύρω του.

Ή μοίρα του π. Αδριανού ήταν να βιώσει τρομερές, τραυματικές εμπειρίες μαζί με τον ποίμνιο του. Στην διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ένα βολιδοφόρο βλήμα από μια βόμβα (σράπνελ), έσκισε τον μισό κεφάλι του γιου του μπροστά στα ίδια του τα μάτια. Ό πατήρ Αδριανός αποδέχτηκε με σοφία αυτό τον μαρτύριο, αξιοποιώντας τη γνώση πού απεκόμισε για να βοηθήσει και να παρηγορήσει τούς ανθρώπους γύρω του και εκείνοι με τη σειρά τους προσκολλήθηκαν σ' αυτόν. Ως ιερέας, εξομολόγος και κήρυκας θεολογίας, προσείλκυε εκατοντάδες ανθρώπους στις ακολουθίες της εκκλησιάς του και στον τρόπο ζωής του. Ήταν, ολοφάνερα, ένας άνθρωπος ό όποιος θυσίαζε τη ζωή του για τον ποίμνιο του. Ήταν πολύ πατρικός απέναντι τους.

Ή ποιμαντική τέχνη του δεν ήταν δικής του επινόησης ήταν τον αποτέλεσμα εναρμόνισης του με τον νου και την καρδιά του γέροντα Νεκταρίου. Τον 1928, ό όσιος Νεκτάριος άφηνε την τελευταία του πνοή φέροντας επάνω του τον ιερατικό άμφιο του π. Αδριανού και τώρα ή χάρη των γερόντων της Όπτινα είχε περάσει στον ίδιο.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ







Ο στάρετς Αμβρόσιος θεωρείται ο κορυφαίος από τους γέροντες της "Οπτινα. Είχε τίς αρετές πού είχαν όλοι οί άλλοι γέροντες μαζί καί μάλιστα στο ύψιστο σημείο τους. Διακρινόταν για την αγία ταπείνωση του, την αγνότητα του νου καί της καρδίας, την αγάπη του πού ξεχείλιζε, καθώς καί για την αυτοθυσία πού έδειχνε για τη σωτηρία του πλησίον του. Λόγω της μεγάλης ταπεινοφροσύνης του ο Κύριος τον προί­κισε με πνευματικά χαρίσματα, με τα όποια θεράπευε τίς ψυχές πού υπόφεραν. Διάβαζε τίς καρδιές, γνώριζε τα παρελθόντα καί τα παρόντα καί προγνώριζε τα μέλλοντα των ανθρώπων. Πρόσφερε στους συνομιλητές του τον αληθι­νό, άποκαλυμμένο λόγο του Θεοΰ. Τόσο μεγάλα ήταν τα χαρίσματα του, ώστε κοντά του, στο ταπεινό κελλάκι του, έφταναν κάθε μέρα εκατοντάδες άνθρωποι για να τον δουν καί να τον ακούσουν. Ανάμεσα τους ήταν κι οί συγγραφείς Ντοστογιέφσκυ, Τολστόι, Λεόντιεφ, Σολόβιεφ, Κιρεγιέφσκυ κ.ά. Ό Ντοστογιέφσκυ τόσο πολύ ενθουσιάστηκε με την επίσκεψη του στην "Οπτινα, ώστε στο τελευταίο έργο του, τους «Αδελφούς Καραμάζωφ», περιέγραψε πιστά την πνευ­ματική εικόνα του μοναστηρίου καί του στάρετς Αμβροσίου. Ό πασίγνωστος π. Ζωσιμάς του έργου δεν ήταν άλλος από το στάρετς Αμβρόσιο, τα λόγια καί τίς συμβουλές του οποί­ου ό Ντοστογιέφσκυ έβαλε στο στόμα του ήρωα του.

Ό στάρετς γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου του 1812 στο χωριό Λιπόβιτς του Ταμπώφ. τΗταν το έκτο από τα οκτώ παιδιά του Μιχαήλ Θεοδώροβιτς Γρένκωφ καί στο βάπτι­σμα του 'δωσαν το όνομα Αλέξανδρος, προς τιμήν του αγί­ου Αλεξάνδρου Νέφσκυ.
Ό Αλέξανδρος ήταν από μικρός πολύ ζωηρός, γεμάτος ορμητικότητα καί ζωτικότητα, σωστό ζιζάνιο. Οί Γρένκωφ δεν πίστευαν ποτέ πώς ένα τέτοιο ζωηρό παιδί θα μπορούσε να είχε σπουδαία εξέλιξη. Το οικογενειακό περιβάλλον πάντως επέδρασε θετικά επάνω του. Το σπίτι τους ήταν κατά κάποιο τρόπο ενοριακό κέντρο. Ό πάππους του ήταν ιερέας, ό πατέρας του ψάλτης. Στό αναλόγιο της εκκλησίας μαζί με τον πατέρα ανέβαιναν καί τα παιδιά κι έψαλλαν μαζί του. Ό Αλέξανδρος έμαθε το αλφάβητο προτού πάει στο σχολείο από το Ψαλτήρι καί το Μέγα Ωρολόγιο.

Τα πνευματικά καί διανοητικά χαρίσματα του δεν άργη­σαν να φάνουν. Τόσο στο ενοριακό σχολείο του Ταμπώφ όσο καί στο σεμινάριο της ίδιας πόλης οπού φοίτησε για έξι χρό­νια, διακρίθηκε ιδιαίτερα καί αποφοίτησε από τους πρώτους. Ιδιαίτερη κλίση είχε κυρίως στα θεολογικά καί φιλοσοφικά μαθήματα.
Μετά το σεμινάριο δούλεψε λίγα χρόνια σαν δάσκαλος. Μέσα του όμως δεν ικανοποιούνταν με το έργο αυτό. Εΐχε βαθύτερες ανησυχίες καί κυρίως τον απασχολούσε μια υπόσχεση πού είχε δώσει όταν, τελειόφοιτος στο σεμινάριο, είχε αρρωστήσει πολύ βαριά κι υποσχέθηκε στο Θεό πώς αν γίνει καλά θα φορέσει το μοναχικό σχήμα.
Ό Αλέξανδρος πήγε στο μοναστήρι της "Οπτινα σε ηλικία 27 ετών. Τον δέχτηκαν με αγάπη καί σε λίγες μέρες του ανέθεσαν σαν προσωρινό διακόνημα ν' αντιγράψει το βιβλίο «Αμαρτωλών Σωτηρία», πού είχε μεταφραστεί από την ελληνική.
Σύντομα τον έκαναν δόκιμο καί του ανέθεσαν να διακονεί στο κελλί του στάρετς Λεωνίδα, να διαβάζει τίς ακολουθίες καί να βοηθάει στο ζυμωτήριο. Μετά από λίγο καιρό τον έστειλαν να ζήσει στη σκήτη του μοναστηρίου, όπου του ανά­θεσαν το διακόνημα του μαγείρου.
Ό Αλέξανδρος παρατηρούσε τη μοναχική ζωή καί προ­σπαθούσε να τη μάθει καί να τη βιώσει όσο καλύτερα καί πιστότερα μπορούσε. Σημαντικός δάσκαλος σ' αυτό το θέμα ήταν ό στάρετς Λεωνίδας, τον όποΐο ό Αλέξανδρος προσπα­θούσε με κάθε τρόπο να τον πλησιάζει. Μα κι ό στάρετς τον εκτίμησε από την πρώτη στιγμή καί τον συμπάθησε. Κι επειδή ό ϊδιος ήταν πολύ ηλικιωμένος, τον παράδωσε στο στάρετς Μακάριο, πού 'ταν άριστος καθοδηγητής ψυχών.
Λένε πώς όταν τον είδε ό γέροντας Λεωνίδας, φώναξε κοντά του τον π. Μακάριο καί του είπε:
- Ό νέος αυτός έρχεται κοντά σε μας τους γέροντες. Εγώ είμαι ηλικιωμένος, φεύγω άπ' αυτή τη ζωή. Τον παραδίνω σε σένα. Καθοδήγησε τον όσο καλύτερα μπορείς. Θα σου φανεί χρήσιμος.
Ό γέροντας Μακάριος τον πρόσεξε ιδιαίτερα Του έμφύτεψε τη σοφία της ταπεινοφροσύνης καί τον κράτησε στη σκήτη ως το θάνατο του.

Τους λογισμούς τους διώχνει μόνο το ’Ονομα του Ιησού με το σημείο του Σταυρού. Όσιος στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα

Τους λογισμούς τους διώχνει μόνο το ’Ονομα του Ιησού με το σημείο του Σταυρού. Όσιος στάρετς

Όσιος στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα (+1 Απριλίου)

Βαρσανούφιος της Όπτινα_St Barsanuphius of Optina_Прп. Варсонофия, старца Оптинского_111149.b (1)Το πρώτο σας έργο, μόλις ξυπνήσετε, να είναι το σημείο του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού. Και τα πρώτα σας λόγια της ευχής του Ιησού.

’Όταν σας έρχωνται λογισμοί, μη προσπαθήτε να τους διώξετε ανοίγοντας ένα λογικό διάλογο μαζί τους. Χτυπάτε τους επάνω στην Πέτρα. Πέτρα είναι ο Χριστός. Το ’Ονομά Του. Η προσευχή του Ιησού. Δεν είναι στο χέρι σας, να μη τους δεχθήτε. Τους λογισμούς τους διώχνει μόνο το ’Ονομα του Ιησού.

’Όταν η προσευχή – συμβαίνει μερικές φορές – γίνεται χωρίς προσοχή και μηχανικά, μην απογοητεύεσθε. Την ώρα της προσευχής με το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού αγιάζεται ακόμη και το στόμα μας.

Η ζωή της νήψης και προσοχής διευκολύνει την προσευχή και μας φέρνει κοντά στο Θεό.

Το κύριο στοιχείο στην προσευχή είναι η υπομονή. Ο εχθρός προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποσπάση τον μοναχό από την ευχή. Η επιτυχία έγκειται στην συνέχιση της ευχής με υπομονή.

Ο Άγιος στάρετς Ιλαρίωνας της Όπτινα(+18 Σεπτεμβρίου 1873)

Ο στάρετς Ίλαρίων, προϊστάμενος της σκήτης, ήρθε στην "Οπτινα σε ηλικία τριάντα τεσσάρων ετών, όταν ήταν ήδη ώριμος άντρας.Ηταν μαθητής του στάρετς Μακαρίου. Στά προηγούμενα χρό­νια του είχε εμπνευστεί, επηρεαστεί καί καθοδη­γηθεί από ένα λαϊκό γέροντα, το Συμεών Κλίμιχ (+15 Απριλίου 1837), πού φημιζόταν ως άγιος άνθρωπος.
Ό Ίλαρίων γεννήθηκε στίς 8 Απριλίου 1805, ανήμερα του Πάσχα, στο Κλούτς. Οί γονείς του ήταν πολύ ευσεβείς άνθρωποι. Ό πατέρας του ήταν ράφτης καί συχνά ταξίδευε σε άλλες πόλεις, έτσι την ανατροφή του την ανέλαβε ή μητέ­ρα του. Ό Ροδίων, όπως ήταν το βαφτιστικό του όνομα, ήταν ένα ήρεμο παιδί, πράο καί ταπεινό. Από τότε πού ήταν επτά ετών ή μητέρα του του είχε πει πώς ό προορισμός του ήταν να πάει σε μοναστήρι, κάτι πού ό μικρός Ροδίων φαίνε­ται πώς είχε αποδεχτεί καί του άρεσε πολύ.
Ή δουλειά του πατέρα του τους ανάγκασε πολλές φορές να μετακομίσουν σε διάφορες πόλεις. Έτσι έμεινε κατά και­ρούς στο Βορονέζ, στη Μόσχα, στο Σαράτωφ κλπ. "Ετσι στον Ροδίωνα δόθηκε ή ευκαιρία να επισκεφτεί όλα σχεδόν τα μοναστήρια των περιοχών αυτών καί να έρθει σε άμεση επαφή με το μοναχισμό.
Μετά από ένα διάστημα ιεραποστολικής δράσης στον κόσμο, ό Ροδίων αποφάσισε ν' ασπαστεί το μοναχικό βίο, όπως είχε προβλέψει από τότε πού ήταν παιδί ή μητέρα του. Στην αρχή, κατά τα έτη 1837 καί 1838, έκανε διάφορα προσκυνηματικά ταξίδια. Επισκέφτηκε όλα σχεδόν τα μεγάλα μοναστήρια της εποχής καί κατέληξε στο μοναστήρι του Σάρωφ. Εκεί γνωρίστηκε με το γέροντα Ίλαρίωνα, πρώην μαθητή του άββα Ναζαρίου του Βαλαάμ. Εκείνος διέγνω­σε αμέσως το ζήλο καί τον πνευματικό προσανατολισμό του καί τον κατεύθυνε στην "Οπτινα.
Μόλις ό Ίλαρίων έφτασε στήν 'Όπτινα ό στάρετς Μακά­ριος τον πρόσεξε αμέσως. Τον τοποθέτησε σ' ένα κελλί δίπλα σ' έναν άλλο Βαλααμίτη μοναχό, τον π. Βαρλαάμ. Ό π. Βαρλαάμ έγινε ό πρώτος καθοδηγητής του Ίλαρίωνα στην "Οπτινα κι αργότερα ό πρώτος πού τον δίδαξε τη νοερά προ­σευχή. Ό ίδιος ό π. Βαρλαάμ ήταν μεγάλος εργάτης της προσευχής του Ίησοΰ. "Ελεγε αργότερα γι' αυτόν ό π. Ίλα­ρίων πώς ήταν πολύ νηπτικός. Μια φορά τον επισκέφτηκε κάποιος κι άρχισε να του λέει:

-   Μπάτιουσκα, άκουσα κάτι, είδα αυτό κι αυτό...