Όταν ζητάμε από τον Θεό ταπείνωση, να δεχώμαστε και τις ταπεινώσεις

Όταν ζητάμε από τον Θεό ταπείνωση, να δεχώμαστε και τις ταπεινώσεις

  - Τι θα βοηθούσε, Γέροντα, πρακτικά να αποκτήσω ταπείνωση; - Πώς αποκτά ταπείνωση κανείς; Όταν του λένε μια κουβέντα, να λέη δύο; Να μη σηκώνη μύγα στο σπαθί του; Ευλογημένη, όταν σου δίνεται ευκαιρία για ταπείνωση, να δέχεσαι την ταπείνωση. Έτσι αποκτιέται η ταπείνωση. Το φάρμακο το δικό σου είναι να κινήσαι απλά, ταπεινά, να δέχεσαι όπως η γη και την βροχή και το χαλάζι και τα σκουπίδια και τα φτυσίματα, εάν θέλης να ελευθερωθής από τα πάθη σου. Οι εξωτερικές ταπεινώσεις βοηθούν τον άνθρωπο να ελευθερωθή πολύ γρήγορα από τον παλιό εαυτό του, όταν τις δέχεται. - Εγώ, Γέροντα, έχω ανάγκη από πολλή ταπείνωση. - Να πας να αγοράσης. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πουλούν την ταπείνωση και μάλιστα δωρεάν , αρκεί να την θέλης… - Ποιοι είναι αυτοί, Γέροντα; - Είναι οι άνθρωποι που, όταν δεν έχουν καλή πνευματική κατάσταση, φέρονται αδιάκριτα και με την συμπεριφορά τους μας ταπεινώνουν.

Ρώτησαν τι είναι ταπείνωση!

Ρώτησαν τι είναι ταπείνωση!

Ρώτησαν τον αββά Ησαία τι είναι ταπείνωση, κι εκείνος είπε:

-Ταπείνωση είναι να θεωρούμε τον εαυτό μας πιο αμαρτωλό απ΄ όλους τους ανθρώπους και να εξουθενώνουμε τον εαυτό μας ότι τίποτε καλό δεν κάναμε ενώπιον του Θεού.
Και η εργασία της ταπείνωσης είναι η εξής: Να σιωπούμε, να μη ψηφίζουμε τον εαυτό μας σε καμιά περίπτωση, να μην είμαστε φιλόνικοι, να είμαστε έτοιμοι για υποταγή, με το βλέμμα χαμηλωμένο, τον θάνατο να έχουμε προ οφθαλμών, να μην χρησιμοποιούμε το ψέμα και τον αργό λόγο.

Οι κέδροι, τα καλάμια και η ταπεινοφροσύνη!

Οι κέδροι, τα καλάμια και η ταπεινοφροσύνη!

Ένας από τους πατέρες είπε την εξής παραβολή για την ταπεινοφροσύνη:

- Είπαν (κάποτε) οι κέδροι στα καλάμια: «Πώς εσείς, μολονότι είστε ασθενικά και αδύνατα, δεν σπάτε το χειμώνα, ενώ εμείς, αν και είμαστε τόσο μεγάλοι, συντριβόμαστε ή και ξεριζωνόμαστε καμιά φορά;»
Και τα καλάμια αποκρίθηκαν: «Εμείς, όταν έρθει ο χειμώνας και φυσήξουν οι άνεμοι, γέρνουμε με τους ανέμους πότε από δω και πότε από κει, γι΄ αυτό και δεν σπάμε.
Εσείς όμως κινδυνεύετε, επειδή αντιστέκεστε στους ανέμους».
Και (μετά απ΄ αυτή την παραβολή) είπε (συμπερασματικά) ο γέροντας:
- Πρέπει (λοιπόν) να υποχωρούμε όταν μας προσβάλλουν και να δίνουμε «τόπον τη οργή» (Ρωμ. 12:19).
Να μην ερχόμαστε σε σύγκρουση ούτε να πέφτουμε σε κακούς λογισμούς ούτε να λογομαχούμε και να δημιουργούμε ζητήματα.

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ: Ποιό εἶναι συνοπτικά τό νόημα ὅλης τῆς Θείας Λειτουργίας (Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα)

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ: Ποιό εἶναι συνοπτικά τό νόημα ὅλης τῆς Θείας Λειτουργίας (Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ (Α΄ΜΕΡΟΣ)

 «Ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ τὸ κέντρο τῆς ὀρθόδοξης λατρείας. Εἶναι τὸ μεγαλύτερο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ μυστήριο τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσά μας. Γι' αὐτὸ καὶ παραμένει πάντα ἡ μοναδικὴ ἐλπίδα ἀληθινῆς ζωῆς γιὰ τὸν ἄνθρωπο»[1].

 Σχόλιο:  Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ὁ Χριστός ἀνάμεσά μας ἀλλά καί μέσα μας. Ὁ Χριστός μας εἶναι ἡ Ζωή. «Ἐγώ εἰμί ἡ Ζωή» μᾶς λέγει. Ἡ Θεία Λειτουργία μᾶς φέρνει τόν Χριστό δηλ. τήν ἀληθινή Ζωή. Ἑπομένως γιά νά Ζήσουμε πραγματικά τήν ἀληθινή καί ὄχι μιά χαμοζωή χρειάζεται νά μετέχουμε ὅσο γίνεται συχνότερα, εἰ δυνατόν καί κάθε ἡμέρα στήν Θεία Λειτουργία. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι τελικά ἡ Ζωή μας.

Σ᾽ αποζητοῦμε, Χριστόδουλε!… Καργάκος Σαράντος

Σ᾽ αποζητοῦμε, Χριστόδουλε!… Καργάκος Σαράντος

Ὅταν ἔφυγε ἔγραψα: «Σέ κλαίει ὁ λαός!». Σήμερα, μετά ἀπό τήν παρέλευση τόσων ἐτῶν ἀπό τή θανή του εἶμαι ὑποχρεωμένος νά γράψω: «Σέ θέλει ὁ λαός!».

. Στό διάστημα τῆς ἐπίγειας ἀπουσίας του «ἔφυγαν κι ἄλλοι πολλοί, μεγάλοι καί τρανοί, πού ἦσαν πασίγνωστοι ἐδῶ κι ἐκεῖ. Ὅλους ὅμως τούς πῆρε τό ποτάμι τῆς Λήθης. Μόνον ὁ Χριστόδουλος ζῆ -ἄσβηστο καντήλι στήν ψυχή τοῦ ἁγνοῦ λαοῦ πού πονεῖ γιά τήν ἔρμη πατρίδα. Ὅσο ζοῦσε ὁ Χριστόδουλος ὁ λαός εἶχε μιάν ἐλπίδα: εἶχε ἕναν ἡγέτη! Ἦταν γιά τό λαό μας ὅ,τι καί ὁ Χρυσόστομος γιά τόν ἐγκαταλελειμμένο λαό τῆς Σμύρνης. Καί οἱ δύο ὁδηγήθηκαν στό μαρτύριο: ὁ Σμύρνης ἀπό τόν τουρκικό ὄχλο, ὁ Ἀθηνῶν καί Ἑλλήνων πάντων ἀπό τόν δημοσιογραφικό καί χαμηλοπολιτικό ὄχλο. Ὁ ἕνας πέθανε βασανισμένος, ὁ ἄλλος πέθανε φαρμακωμένος. Κανείς δέν ἤπιε τόσο φαρμάκι ὅσο ὁ Χριστόδουλος. Γιατί εἶχε Παπαφλέσσειο ἀνάστημα καί ὕψωνε φωνή ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος. Κουβαλοῦσε μέσα του τήν παράδοση τοῦ 1821. Μέ τόν λόγο του ξαναζωντάνευε τ᾽ ἀρματολίκι, τούς καιρούς τῆς παλληκαριᾶς καί τῆς λ

"Σπεῦδε βραδέως"...

"Σπεῦδε βραδέως"...

Νά βιάζεσαι νά προλάβεις τίς δουλειές σου, ἱστάμενος στόν πόνο τοῦ ἄλλου, ὅταν ὅλοι γύρω σου στέκονται κολλημένοι στά σχέδιά τους, στά πράγματά τους, στό περιβάλλον τους. Ὁ ἱερέας τῆς παραβολῆς τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη βιαζόταν νά πάει σέ ἀποστολή καί δέν στάθηκε στόν ἀπρόβλεπτο πόνο τοῦ ἀδελφοῦ.

Ὁ π. Πορφύριος ἵστατο ἐν πλήρει ἠρεμία, καθηλωμένος στόν πόνο τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἐνῶ ἡ ψυχή τοῦ συνεχῶς βιαζόταν νά εἶναι στραμμένη στόν Θεό. Ὁ νοῦς τοῦ ἔτρεχε πρός τό Θεό. Ἔλεγε σέ μία ψυχή: «Νά, τώρα αὐτή τή στιγμή θέλω νά πάω ἐκεῖ, ἔ, μία φορά πῆγα, ἀλλά ὅμως εἶμαι τώρα ἐδῶ. Καθηλωμένος μέσα στό κλουβί τό γήινο αὐτοῦτοῦ κόσμου». Πάσχιζε νά ἐλευθερώνει τούς σκλαβωμένους στίς ἁμαρτίες αὐτός ὁἀετός τοῦ πνεύματος.

Ἕνας μοναχός κάθε φορά πού στέκεται στην προσευχή ἔχει λογισμούς φυγῆς, νά τελειώσει τή μία δουλειά ἤ τήν ἄλλη καί νά ἐγκαταλείψει τή συνομιλία μέ τόν Θεό. Ὅμως προσκαρτερεῖ στήν προσευχή.